Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΥΝ Η ΕΘΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ


 Υπήρξε ο άνθρωπος που αποκλήθηκε «η Εθνική και Χριστιανική Συνείδηση του Ρωσικού Έθνους», αποκαλύπτοντας πρώτος στα μυθιστορήματα του την βαρβαρότητα των σταλινικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως, ενώ κατάγγειλε εξίσου τον Καπιταλισμό, την Δυτική δημοκρατία και τον Σιωνισμό.

 Γεννημένος στις 11 Δεκεμβρίου 1918 στο Κισλοντόφσκ της Σοβιετικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας, ο Σολζενίτσιν ανήκε σε οικογένεια λευκών Κοζάκων διανοούμενων, που είδε την οικογενειακή περιουσία του να μετατρέπεται σε κολχόζ στην περίοδο μετά τον Ρωσικό Εμφύλιο. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Ροστόφ, από το οποίο έλαβε το πτυχίο μαθηματικού, και σπούδασε λογοτεχνία δι’ αλληλογραφίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Το όνομα του Αλέξανδρου Σολζενίτσιν έγινε γνωστό, όταν το 1962 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, το «Μία Μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς».

Το βιβλίο έπεσε σαν βόμβα στους λογοτεχνικούς κύκλους πρώτα της χώρας του και μετά όλου του κόσμου. Το βιβλίο κατέγραφε με γλαφυρό τρόπο μία τυπική μέρα στα σταλινικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ο Σολζενίτσιν είχε καταδικασθεί το 1945 σε πολυετή φυλάκιση και υποχρεωτική εξορία στα στρατόπεδα γκουλάγκ, επειδή σε ένα γράμμα που έγραψε κατά την διάρκεια της θητείας του, κατηγορούσε την πολιτική του Στάλιν, τον οποίο αποκαλούσε «μπαλαμπός», χρησιμοποιώντας την εβραϊκή λέξη για το αφεντικό. Πρέπει να πούμε ότι η «Μια Μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» ευτύχησε να κυκλοφορήσει στην διάρκεια των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων του Νικολάϊ Χρουστσόφ. Ήταν η πρώτη φορά στην μετασταλινική περίοδο που κάποιος έγραφε για αυτή την μαύρη πτυχή του σοβιετικού καθεστώτος, ενώ το βιβλίο, όπως και όλο το υπόλοιπο έργο του, διαπνεόταν από έναν χριστιανικό ουμανισμό στην καλύτερη παράδοση του Τολστόι. 

Όμως η καλλιτεχνική του ελευθερία δεν κράτησε πολύ. Το 1964 ο Χρουστσόφ ανατρέπεται από τον Μπρέζνιεφ και οι απαγορεύσεις στην πολιτική και καλλιτεχνική ζωή ξαναρχίζουν. Έτσι τα επόμενα του έργα, όπως η «Πτέρυγα Καρκινοπαθών» και ο «Πρώτος Κύκλος», κυκλοφόρησαν μόνο σε «σάμιζντατ», δηλαδή παράνομες ιδιωτικές εκδόσεις που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι στην Δύση και την Σοβιετική Ένωση, ενώ από το 1969 θα έγραφε στην «Βέτσε» μια εφημερίδα που θα γινόταν το ιδεολογικό όργανο των Νεοσλαβόφιλων (ή των Ορθόδοξων Εθνικιστών της αντιδυτικής Παράταξης). Το 1970 o Μπρέζνιεφ κήρυξε παράνομη κάθε μορφή Ρωσικού Εθνικισμού που δεν συνδυαζόταν με το δόγμα του Μαρξισμού-Λενινισμού. Όμως για τον Σολζενίτσιν και τους συντάκτες της παράνομης πλέον «Βέτσε», ο Ρωσικός Εθνικισμός δεν μπορούσε να νοηθεί εκτός Ορθοδοξίας και ο άθεος Εθνικισμός που προωθούσε το Κ.Κ.Σ.Ε. και που στερείτο της αίσθησης του οίκτου, της γενναιοδωρίας και της αγάπης προς τον Θεό, δεν μπορούσε να αποκαλείται Ρωσικός. Οι Ορθόδοξοι Εθνικιστές της «Βέτσε» επηρεαζόταν από τον Ντοστογιέφσκι και τους σλαβόφιλους στοχαστές του 19ου αιώνα, όπως ο Νικολάϊ Ντανιλέφσκι και ο Κωνσταντίν Λεόντιεφ (πρόδρομοι του Σπένγκλερ και του Συντεχνιακού Κράτους αντίστοιχα). Αυτοί πίστευαν στο εθνικιστικό τρίπτυχο «Τσάρος-Λαός–Ορθοδοξία», και περιφρονούσαν την δυτικο-αναθρεμμένη ιντελιτζένσια (φιλελεύθερη, αναρχική και σοσιαλιστική) της χώρας. Υπερασπιζόταν τις παραδόσεις του Ρωσικού λαού ενάντια στην δυτικοποίηση της χώρας που ξεκίνησε από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, ενώ θεωρούσαν τα Έθνη και όχι τις τάξεις ως κινητήριους μοχλούς της Ιστορίας. 

 Οι αντιφρονούντες συγγραφείς της «Βέτσε» εμπνεόταν επίσης από την χριστιανική φιλοσοφία του Νικολάϊ Μπερντγιάεφ και έτρεφαν μεγάλη συμπάθεια για τον Μάρτιν Χάϊντεγκερ και «το πάθος του για την αναζήτηση της πραγματικής ύπαρξης», ενώ απέρριπταν έμπρακτα φιλοσόφους «όπως ο Σαρτρ και ο Μαρκούζε που προκάλεσαν τέτοια αναταραχή στα ασταθή μυαλά της δυτικής νεολαίας». Πρωταρχικός σκοπός των Νεοσλαβόφιλων ήταν η ανάπτυξη μίας εθνικής ιδεολογίας και κύριο καθήκον των εθνικιστών ήταν η ηθική και κοινωνική αναγέννηση της αγροτιάς, και του λαού γενικότερα, ενώ η αναβίωση της εθνικής κουλτούρας θα γινόταν το εφαλτήριο για τις μελλοντικές καλλιτεχνικές εξελίξεις. Τέλος ενθάρρυναν την αγάπη προς την Πατρίδα και την Ορθοδοξία. Το μανιφέστο του κινήματος ήταν η «Ανοικτή Επιστολή προς τους Ηγέτες της Σοβιετικής Ενώσεως» που γράφτηκε από τον Σολζενίτσιν το 1973. Σε αυτό το κείμενο ο Σολζενίτσιν αναγνωρίζει ότι υπάρχουν μόνο δύο πραγματικοί κίνδυνοι για την Ρωσία: «ο πόλεμος με την Κίνα και η κοινή καταστροφή μαζί με τον δυτικό πολιτισμό μέσα στο στρίμωγμα και την δυσωδία της μολυσμένης Γης». Όσο αφορά το πρώτο, ο Σολζενίτσιν πιστεύει ότι δεν αξίζει να σκοτωθούν εκατομμύρια νεαροί στρατιώτες για ένα ιδεολογικό πόλεμο, ένα πόλεμο για την ιδεολογική καθαρότητα μιας νεκρής ιδεολογίας. Φωνάζει στο μανιφέστο του: «Τραβήξτε, βγάλτε από όλους μας αυτό το καταϊδρωμένο, βρώμικο πουκάμισο, που έχει κιόλας πάνω του τόσο αίμα-το αίμα εκείνων των 66 εκατομμυρίων –ώστε δεν αφήνει να πάρει ανάσα το ζωντανό σώμα του έθνους μας. Πάνω του βρίσκεται όλη η ευθύνη για όσα έγιναν στη χώρα, και γι’ αυτό πρέπει να το βγάλετε, όσο πιο γρήγορα γίνεται κι ας το περιμαζέψει όποιος θέλει». 

 Όσο αφορά την οικολογική καταστροφή γράφει: «Η οικονομική άνοδος όχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά είναι και καταστροφική. Βρωμίσαμε την αχανή ρωσική γη και παραμορφώσαμε την καρδιά της Ρωσίας, την ακριβή μας Μόσχα». Προτείνει δε την κατάργηση των κολχόζ και την επιστροφή στην παραδοσιακή μορφή του χωριού. Τέλος οραματίζεται μία ηθική και πνευματική επανάσταση που θα αρχίσει με την ριζική αλλαγή του σχολείου, την ελευθερία της θρησκείας, την υποστήριξη του θεσμού της οικογένειας και την πάταξη του αλκοολισμού. Σχετικά με την ελευθερία του ανθρώπου γράφει: «Η ελευθερία είναι ηθική. Αλλά μόνο ως ένα σημείο, όσο δεν μετατρέπεται σε αυταρέσκεια, και δεν γίνεται αχαλίνωτη. Το ίδιο και η τάξη, δεν είναι ανήθικο αλλά σταθερό και ήρεμο καθεστώς. Και πάλι όμως ως ένα σημείο, όσο δεν μετατρέπεται σε αυθαιρεσία και τυραννία». Έτσι ο Σολζενίτσιν θα εναντιωνόταν τόσο στον Ανατολικό απολυταρχισμό, όσο και στην Δυτική δημοκρατία. Το πολιτικό ιδεώδες του Σολζενίτσιν είναι μία πεφωτισμένη δεσποτεία, ως ένας «Τρίτος Δρόμος», που είτε θα άφηνε πολλά όρια ελευθερίας ή θα ήταν ένα φιλάνθρωπο αυταρχικό καθεστώς βασισμένο στις Χριστιανικές παραδόσεις και που θα προηγείτο μίας δημοκρατίας, με φοβερή όμως αυτοπειθαρχία και αυτοπεριορισμό. Και στις δύο όμως περιπτώσεις θα βασίζεται σε μικρές αγροτικές κοινότητες και θα συνδυάζεται με μία πολιτική γεωργικών κοοπερατίβων, όπως αυτή που εξύφανε προεπαναστατικά ο Υπουργός Εσωτερικών Στολύπιν. Το 1970 θα βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά δεν θα πάει στην Στοκχόλμη να το παραλάβει, γιατί φοβόταν ότι στην επιστροφή η σοβιετική κυβέρνηση θα του απαγόρευε την είσοδο στην αγαπημένη του πατρίδα. 

 Τον Δεκέμβριο του 1973 θα κυκλοφορήσει στο Παρίσι ο πρώτος από τους τρεις τόμους του αυτοβιογραφικού αντικαθεστωτικού του αριστουργήματος «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», που αντίτυπα του είχαν κατασχεθεί από την ΚGB. Μέσα από ένα μίγμα ιστοριογραφίας, μυθιστορήματος και προσωπικών εμπειριών των κρατουμένων, ο Σολζενίτσυν καταγράφει το σύστημα φυλακών και στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας στην Σοβιετική Ένωση και τις μεθόδους παρακολούθησης, λογοκρισίας και εκτέλεσης αντιφρονούντων που δημιουργήθηκαν με την άνοδο των Μπολσεβίκων στην εξουσία και επεκτάθηκαν κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Στάλιν. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τόσο μίσησαν οι κομμουνιστές το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» που το 1978 μεσούσης της μεταπολίτευσης, «άγνωστοι» (προφανώς Κνίτες) κάψανε ολοκληρωτικά τα γραφεία και τα τυπογραφία του «Πάπυρος Πρες», του εκδοτικού οίκου που διένεμε τα έργα του, ενώ σήμερα τα έργα του είναι ουσιαστικά άγνωστα και για να χρησιμοποιήσουμε την σωστή λέξη απαγορευμένα. Στις 2 Φεβρουαρίου του 1974, παρόλο το ενδιαφέρον της Δύσης για το πρόσωπο του, θα συλληφθεί και την επόμενη μέρα θα απελαθεί στην Δύση, ενώ θα του αφαιρεθεί η σοβιετική υπηκοότητα. Θα φύγει στο Παρίσι όπου και θα παραλάβει επιτέλους το Νόμπελ. Αργότερα θα εγκατασταθεί στην Βιέννη και στο τέλος της ίδιας χρονιάς θα εγκατασταθεί μόνιμα στο Βέρμοντ των ΗΠΑ. Κατά την διάρκεια των είκοσι χρόνων που θα ζούσε στην Δύση, ο Σολζενίτσιν θα γκρέμιζε πολλές ψευδαισθήσεις των Δυτικών σχετικά με την Σοβιετική Ένωση και τον Κομμουνισμό. Μία από αυτές ήταν η άποψη ότι ο Λένιν (μαζί με τον Τρότσκι) ήταν ο πραγματικός κομμουνιστής, ενώ ο Στάλιν υπήρξε ο δημιουργός του αυταρχικού κράτους. Αντίθετα ο ίδιος θεωρούσε ότι ήταν ο Λένιν που δημιούργησε την Τσεκά, που αργότερα έγινε KGB, κατάστρεψε την οικονομία, εκτελούσε πολιτικούς αντιπάλους και ίδρυσε το σύστημα των Γκουλάγκ, αν και τότε είχε άλλη ονομασία. Αυτό ήταν φυσιολογικό μιας και η θεωρία των Μαρξ και Ένγκελς ήταν ανέκαθεν βίαια και ολοκληρωτική και θα παράμενε τέτοια όπου και από όποιον και αν εφαρμοζόταν. Επίσης απέρριπτε την άποψη ότι η Σοβιετική Ένωση παρέμεινε Ρωσική υπό τον κομμουνισμό. Γι’ αυτόν, το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν άθεο και διεθνιστικό και χρησιμοποιούσε τον Εθνικισμό μόνο για να ανέβει στην εξουσία και για να κοροϊδεύει μονίμως τον λαό. 

Με την άνοδο του στην εξουσία, ο κομμουνισμός ξεκλήρισε τα έθνη (τις διάφορες δημοκρατίες), ο 1990 γράφει στο «Ξανακτίζοντας την Ρωσία»: «Ο χρόνος έχει τελειώσει για τον κομμουνισμό», ενώ απέρριπτε την Περεστρόικα ως ένα κόλπο που υπήρχε για να ξεγελά τον λαό και να διατηρεί στην εξουσία το Κομμουνιστικό Κόμμα. 
κατάστρεψε τις κουλτούρες τους και καταπίεζε τους λαούς τους. Οι προειδοποιήσεις του για την κομμουνιστική επιθετικότητα και την ηθική παρακμή της Δύσης θα τον έκαναν αγαπητό στους συντηρητικούς κύκλους της Δύσης. Όμως πολλοί «προοδευτικοί» αναγνώστες του, που τον λάτρευαν για την αποκάλυψη των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, ανακάλυψαν έντρομοι ότι η βάση της σκέψης του «ήταν αντιδραστική», όπως αποκαλούσαν τον Ρωσικό εθνικισμό του και την πίστη στην Ρωσική Ορθοδοξία, ενώ δεν μπορούσαν να ανεχθούν την κριτική του στην τηλεόραση και την ροκ μουσική, τις οποίες κατηγορούσε για πνευματική κενότητα. Γνωστή επίσης υπήρξε η κριτική του για την ίδια την Αμερική, όπου δήλωνε: «Έφυγα από μία χώρα που δεν μπορούσα να μιλήσω και ήρθα σε μία χώρα όπου μπορώ να μιλήσω, αλλά η ελευθερία του λόγου δεν έχει πια καμία σημασία». Στην ιστορική του ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ τον Ιούνιο του 1978 έλεγε ότι η Δύση καταρρέει επειδή η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός της έμαθαν πως σκοπός της ζωής είναι η αναζήτηση της ευτυχίας. Και θα προσθέσει: «Δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται ο απολογισμός του έργου του Προέδρου στο ζήτημα του ύψους των αποδοχών των πολιτών ή στην εξασφάλιση απεριόριστης παροχής βενζίνης». Όμως ακόμα και αν ζούσε στην εξορία, ο Σολζενίτσιν θα παρέμενε η συνείδηση του Έθνους του. 

Σε αυτό το δεύτερο μανιφέστο, ο Σολζενίτσιν προτείνει την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης με την απεμπόληση των μη Σλαβικών Δημοκρατιών. Εκείνο που θα παραμείνει θα είναι μία ομόσπονδη Ρωσική Δημοκρατία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία και το Καζακστάν. Η KGB θα πρέπει να διαλυθεί και θα πρέπει να υπάρξει ένα πολιτικό σύστημα με ελεύθερες προεδρικές εκλογές κάθε πέντε η επτά χρόνια. Όμως ο ίδιος δεν θεωρεί την Δημοκρατία ως πανάκια και λύση των προβλημάτων του λαού και θα πρέπει να έχει αυτοπεριορισμούς. Η κυβέρνηση πρέπει να επιτρέψει την ύπαρξη ιδιωτικής περιουσίας, αλλά με δύο όρους: την υποστήριξη μικρομεσαίας επιχείρησης και την λήψη προληπτικών μέτρων ενάντια στην δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων που θα αντικαταστήσουν τον κρατικό σοσιαλισμό. Και τέλος οραματιζόταν μία πνευματική επανάσταση που θα ξεκινούσε από την επαρχία για να αναγεννήσει την Ρωσία με την αποκατάσταση των αγροτικών και παραδοσιακών αξιών (αγάπη για την Πατρώα Γη, οικογένεια, Εκκλησία και σχολείο) και μια επιστροφή στον ρωσικό κοινοτισμό σε συνδυασμό με μία λογική χρήση της τεχνολογίας. 

 Επίσης ζητούσε έναν μετριοπαθή πατριωτισμό που θα έκανε την αυτοκριτική του και εξέφραζε την ανησυχία του για την τύχη 25 εκατομμύρια φυλετικά Ρώσων που βρισκόταν κοντά στα σύνορα της πρώην Σοβιετικής ένωσης, ενώ θέλοντας να προστατέψει τον εθνικό χαρακτήρα της Ρωσικής Ορθοδοξίας πολέμησε για να απαγορευθεί η άδεια εισόδου και παραμονής σε Καθολικούς ιερείς και προτεστάντες πάστορες από άλλες χώρες. Το 1994 θα επιστρέψει στην Ρωσία με τιμές εθνικού ήρωα. Ο Γιέλτσιν θα του δώσει καινούργιο διαβατήριο, όμως εκείνος με την άφιξη του θα ζητούσε την επιστροφή στον δεσποτισμό της Τσαρικής Ρωσίας. Σας θυμίζει μήπως την περίπτωση του Έζρα Πάουντ; Το 2002 εξέδωσε τον πρώτο τόμο του δίτομου βιβλίου του «Διακόσια Χρόνια Μαζί», μια ανάλυση της διαβίωσης Εβραίων στην Ρωσία από το 1770. Σε αυτό το βιβλίο ο Σολζενίτσιν κατήγγειλε τον ρόλο των Εβραίων στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917 και θα τους αποκαλούσε «στραγγαλιστές του ρωσικού λαού» και «δήμιους της κόκκινης επανάστασης». Πολλοί θεώρησαν το έργο του αντισημιτικό, αλλά ο καθηγητής Ρόμπερτ Σέρβις του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης τον υπερασπίστηκε, πιστεύοντας ότι έχει δίκιο και υπενθυμίζοντας ότι ακόμα και ο Τρότσκι (που ήταν Εβραίος) είχε δηλώσει ότι υπάρχει μία δυσαναλογία του αριθμού των Εβραίων στην Σοβιετική γραφειοκρατία, συμπεριλαμβανομένης και της Τσεκά, ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας πιστεύει ότι τόσο οι Εβραίο όσο και οι Ρώσοι πρέπει να παραδεχθούν τον ρόλο των δικών τους ανθρώπων στο τυραννικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης και θα πρέπει να κλείσουν τις παλιές πληγές. 

 Στις 12 Ιουνίου 2007 ο Πρόεδρος Πούτιν του παρέδωσε προσωπικά το Κρατικό Βραβείο της Ρώσικης Ομοσπονδίας για τον ανθρωπιστικό του έργο. Πρέπει να πούμε ότι από την εποχή της αυτοεξορίας του στο εξωτερικό υπήρχε μια παράλληλη δράση των δύο ανδρών ενάντια στον υλιστικό τρόπο ζωής της Δύσης που εισάγεται πλέον και στην Ρωσία. Αυτό ο αντιδυτικός αντι-υλισμός είναι το πνευματικό υπόβαθρο της εξωτερικής πολιτικής με την αντιβαλλιστική ασπίδα και όλης της προσπάθειας να ξανακάνει δυνατή την Ρωσία. Η σωρός του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και η επικήδειος ακολουθία έγινε στο μοναστήρι Ντονσκόυ παρουσία διεθνών ηγετών, ενώ ετάφη σε τάφο του νεκροταφείου του μοναστηριού που είχε ήδη επιλέξει ο ίδιος.

H Διανεμιστική σκέψη του Αλεξάντρ Σολζενίτσυν

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1964 Ο ΚΟΜΜΑΝΤΑΤΕ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ ΕΚΦΩΝΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑΣΗΜΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ Ο.Η.Ε


Ο ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ Α.Κ.Ε.Λ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΩΝ

 Οι απάτριδες του Α.Κ.Ε.Λ έφτασαν στο σημείο να θεωρούν υπεύθυνους για τα γεγονότα στην Κύπρο το 1964-1965 τους κακούς 'φασίστες" Ελληνοκυπρίους. Τους αφιερώνω την ρήση του μεγάλου τους ειδώλου για το θέμα, τον οποίον καλύτερα να μην τον επικαλούνται. Υπόψιν ότι ο Κάστρο θεωρούσε πρότυπο τον Γρίβα-Διγενή, τον οποίο το Α.Κ.Ε.Λ θεωρούσε "φασίστα" και προδότη.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

"ΕΛΕΝΗ" ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΟΣ -ΒΙΤΣΙ": ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟ


Πλησιάζει ξανά η επέτειος των Δεκεμβριανών, όταν η "Χ" και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη κράτησε ελεύθερη της Αθήνα από τους Μπολσεβίκους του ΕΑΜ, πριν αφιχθούν στην Αθήνα οι 'Αγγλοι και η Μεραρχία του Ρίμινι. Έτσι αποφασίσαμε να αναφερθούμε σε δύο ταινίες, οι οποίες αναφέρονται στον Συμμοριτοπόλεμο. Η μία είναι η "Ελένη" του Πήτερ Γέητς βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη. 
Η δεύτερη είναι ο αγνοημένος για μεγάλο διάστημα αλλά δημοφιλής ως προσφορά σε εφημερίδες "Γράμμος- Βίτσι" του Ηλία Μαχάιρα, ο οποίος είναι και η μόνη ελληνική ταινία που μιλάει για την εποποιϊα του Μακρυγιάννη. 

Η «Ελένη» του Γκατζογιάννη και του Χόλυγουντ

 Η «Ελένη» αναφέρεται στις προσπαθειες της μητέρας του συγγραφέα Νίκου Γκατζογιάννη, της Ελένης να σώσει τα παιδιά της από το παιδομάζωμα, όταν οι αντάρτες μπαίνουν στον Λιά ένα χωρίο κοντά στα Αλβανικά σύνορα λίγο πριν το τέλος του συμμοριτοπόλεμου. Παράλληλα είναι η ιστορία του γιου της (Τζων Μάλκοβιτς), φτασμένου δημοσιογράφου των «Νιου Γιορκ Τάιμς» που έρχεται στην Ελλάδα το 1979 για να βρει τους φονιάδες της μητέρας του (Κέητ Νάλλιγκαν). Η ταινία παίζει ανάμεσα σε αυτές τις δύο παράλληλες ιστορίες. Στο πρώτο μέρος, η Ελένη είναι μία τίμια, φτωχή και θαρραλέα γυναίκα που ο άνδρας της ζει στην Αμερική και μαζεύει λεφτά για να τους καλέσει κοντά του. Παρόλο που είναι φανερό ότι ανήκει στην Δεξιά, η Ελένη μένει μακριά από την πολιτική και σώζει τον Σπύρο, ξάδελφο της αριστερής της φίλης Κατίνας (η βραβευμένη με Όσκαρ Β’ ρόλου νάνος ηθοποιός Λίντα Χαντ). Όμως αυτή η φιλευσπλαχνία δεν αναγνωρίζεται από τον Σπύρο, όταν επιστρέφει στον Λια ως καπετάνιος του «Δημοκρατικού Στρατού». Αντίθετα θα απαιτήσει από την Ελένη να δώσει την μεγαλύτερη της κόρη στον «Δημοκρατικό Στρατό».

Τότε σε μια μαρτυρική σκηνή που σε κάνει να ανατριχιάσεις, η Ελένη καίει με πυρωμένο σίδερο το πόδι της κόρης της για να μην την πάρουν οι μπολσεβίκοι. Στην δεύτερη πιο σημαντική σκηνή της ταινίας, ο Κατής, ο πολιτικός υπεύθυνος του «Δημοκρατικού Στρατού» της περιοχής, θα δελεάσει με φρέσκο ψωμί και μαρμελάδα τα πεινασμένα παιδιά και τις μανάδες τους για να τα παραδώσουν στο παιδομάζωμα τα παιδιά τους για να πάνε στην Αλβανία και την Τσεχοσλοβακία, όπου θα εμποτιστούν με την κομμουνιστική ιδεολογία. Τότε είναι που αντιδρά η Κατίνα στον χωρισμό μανάδων και παιδιών, κάτι που θα της στοιχίσει την ζωή. Όπως θα στοιχίσει και στην Ελένη, όταν θα φυγαδεύσει τον Νίκο της μαζί με άλλα παιδιά. Η Κέητ Νέλλιγκαν είναι συγκλονιστική σε μια ταινία που ταινία που περισσότερο από τα εγκλήματα των αριστερών, δείχνει τον ιερό δεσμό μάνας και γιου. Όπως και το ήθος του τελευταίου, που θα αρνηθεί να γίνει τελικά τιμωρός του ανθρώπου που διέταξε την εκτέλεση της μάνας του, θα απελευθερωθεί από το μίσος του και θα εκτιμήσει επιτέλους την ευτυχισμένη του οικογένεια. 

 Ο επικός «Γράμμος» του Ηλία Μαχαίρα


 Η μόνη όμως καθαρά ελληνική ταινία του αφιερώματος είναι ο «Γράμμος» του Ηλία Μαχαίρα, ή «Γράμμος-Βίτσι», όπως είναι γνωστή στους πατριωτικούς και εθνικιστικούς κύκλους. Παρόλο όμως τον τίτλο της δείχνει όλη την περίοδο από την Απελευθέρωση μέχρι την τελική φάση του αντισυμμοριακού αγώνα. Δείχνει δε την ιστορία του αριστερού Κάιν μιας οικογενείας εθνικοφρόνων. Κατά την διάρκεια της υποχώρησης των Γερμανών, ο Χρήστος Ρούσσης (Χριστόφορος Ζήκας), αντάρτης του ΕΛΑΣ, σώζεται από το εκτελεστικό απόσπασμα από τον Σταμάτη, που παριστάνει τον συνεργάτη των Γερμανών για να σώζει πατριώτες. Αυτόν τον άνθρωπο που του έσωσε την ζωή, ο Χρήστος θα τον κατηγορήσει για προδότη, ενώ δεν θα διστάσει να απειλήσει με το όπλο ακόμα και την ίδια του την μάνα. Από την αρχή καταλαβαίνουμε την βασισμένη ψυχή του Χρήστου που με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος. Ενώ, όπως και ο Σπύρος της «Ελένης» είναι ένα κλασσικό παράδειγμα αχαριστίας των κομμουνιστών που για αυτούς το μόνο που μετράει είναι η τυφλή βία εναντίον των αντιπάλων τους. Δεν είναι σύμπτωση που αποκαλεί «μοναρχοφασίστες» τα αδέλφια του, που δεν μπορούν να καταλάβουν «το λαϊκό ποτάμι που κατεβαίνει από τα βουνά». Μια προειδοποίηση για το τι θα ακολουθήσει μετά την Απελευθέρωση. Πράγματι βλέπουμε τους κλασσικούς αριστερούς με τις ντουντούκες να καλούν τον κόσμο να εναντιωθεί στην «δεύτερη κατοχή» των Εγγλέζων, αλλά και να δολοφονούν πολίτες χωρίς λόγο.

Η καλύτερη σκηνή είναι αυτή της μάχης το Μακρυγιάννη, του ελληνικού Αλκαζάρ. Εντύπωση αποτελεί η σκηνή όπου ο Άρης Βελουχιώτης βγάζει και απειλεί: «Ας τολμήσει κανείς να μην ανέβει (στο βουνό) και θα μιλήσει αυτό». Όλοι ξέρουν την γλώσσα του. «Θα τους αποδείξουμε ότι είμαστε Λερναία Ύδρα. Θα τους σαρώσουμε όλους, και τους εχθρούς μας και τους φασίστες». Μια σκηνή που δείχνει τον φανατισμό του σφαγέα του Ελληνισμού. Το αποκορύφωμα της ταινίας είναι η σκηνή του λαϊκού δικαστηρίου, όπου ο Χρήστος ως δικαστής πρέπει να δικάσει τον ίδιο του τον αδελφό του. Ο Γιώργος θα περιφρονήσει την προαποφασισμένη καταδίκη του, ενώ καλεί τον αδελφό του να μην γίνει Κάιν. Κάτι όμως που δεν θα αποφευχθεί ακόμα και με την ξαφνική εμφάνιση της μάνας τους (Ιλύα Λιβυκού) που προσπαθεί να τους συμφιλιώσει. Όπως λέει και ο πολιτικός ινστρούχτορας: «Ο πολιτικός αγώνας είναι πάνω από πατέρα, μητέρα και οικογένεια». Άποψη που αποδεικνύει την πώρωση των κομμουνιστών και την διαταραγμένη προσωπικότητα του Χρήστου.

 Όμως ο «Γράμμος» δεν είναι αντικομμουνιστική ταινία, αλλά ενωτική. Σε κάποια στιγμή ο αρχηγός μιας ομάδας του Εθνικού Στρατού φωνάζει στον αρχηγό της αντάρτικης ομάδας που είναι απέναντι του: «Είμαστε αδέλφια, δεν κάνει να σκοτωνόμαστε, ας δώσουμε τα χέρια». Και βγαίνει πρώτος άοπλος στο ξέφωτο. Και τότε αντίθετα με ότι θα πίστευε κανείς, ο αρχηγός του αντάρτικου μπουλουκιού διατάζει τους άνδρες του να αφήσουν τα όπλα τους και να ακολουθήσουν τον Εθνικό Στρατό. Ενώ προς το τέλος ο σαλπιστής παίζει για την σωρό και των νεκρών αδελφών που περνούν μετά το τέλος του πολέμου.

 Αυτές οι δύο ταινίες που προβάλλονται στο αφιέρωμα της «Ταινιοθήκης» δείχνουν όχι μόνο τα εγκλήματα των κομμουνιστών, αλλά και το μεγάλο ήθος της εθνικόφρονος παρατάξεως. Όπως και το γεγονός ότι πάντα έβλεπαν τους κομμουνιστές ως ασώτους αδελφούς και περίμεναν πάντα μια συγγνώμη για τα εγκλήματα για να σφάξουν τον αμνό τον σιτευτό. Κάτι που ποτέ δεν έγινε από την Αριστερά, που τώρα, όπως και τότε αποκαλούν τους δεξιούς και εθνικόφρονες «μοναρχοφασίστες». Νομίζουμε αυτές οι δύο τανίες θα πρέπει να υπάρχουν στην βιντεοθήκη κάθε δεξιού,, πατριώτη και εθνικιστή.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

69 XΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1944


Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αποστράτων Αξιωματικών Σ.Α., υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ε.α. Θεόφιλος Αθανασίου, και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου σας προσκαλούν να παραστείτε στο ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων, υπέρ πίστεως και πατρίδος, στην μάχη των Αθηνών, τον Δεκέμβριο του 1944.

 Το μνημόσυνο θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 09:30. Μετά την επιμνημόσυνη δέηση θα ακολουθήσει η κατάθεση στεφάνων στο μνημείο των πεσόντων

 Πρόγραμμα

 •09:30 Πέρας προσελεύσεως προσκεκλημένων και κοινού
 •10:00 Επιμνημόσυνη δέηση •10:30 Ομιλία •11:00 Προσκλητήριο νεκρών
 •11:10 Κατάθεση στεφάνων
 •11:20 Τήρηση ενός λεπτού σιγής
 •Εθνικός Ύμνος - Πέρας εκδηλώσεως

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΣΟΥΓΙΟΥΛ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ


Ένα αφιέρωμα στον Μιχάλη Σουγιούλ με τίτλο "Το Τραγούδι που σου έγραφα" ετοιμάζει το Μέγαρο Μουσικής την Δευτέρα 2 και την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου με συμμετοχή μεγάλων ονοματων του σύγχρονου τραγουδιού, αλλά και της όπερας.

 Ο Μιχάλης Σουγιούλ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Μιχαήλ Σουγιουλτζόγλου) υπήρξε από τους μεγαλύτερους συνθέτες του ελαφρού τραγούδιου. Γεννήθηκε το 1906 στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας. Η οικογένειά του, πλούσιοι δερματέμποροι, μετανάστευσε στην Αθήνα το 1920 και ο νεαρός τότε Μιχάλης αρχικά εργάσθηκε ως αυτοδίδακτος πιανίστας, πριν ταξιδέψει στη Μασσαλία για μουσικές σπουδές. Χρησιμοποιούσε το καλλιτεχνικό επώνυμο "Σουγιούλ" από το 1931, οπότε και περιόδευσε στην Ευρώπη ως μέλος Αργεντίνικης ορχήστρας.

Ήταν συγγενής της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, της γνωστής προπολεμικής φωτογράφου "Nelly's". Υπήρξε πολυγραφότατος στο είδος της ελληνικής ελαφράς μουσικής κατά τον Μεσοπόλεμο και την πρωτη μεταπολεμική/μετεμφυλιακή δεκαετία, γράφοντας περισσότερα από 700 τραγούδια σε όλα τα στυλ, ταγκό, ρομάντζες, βαλς, καντάδες, δημοτικά, πατριωτικά και λαϊκά, και με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Είχε γράψει μουσική για 45 θεατρικές επιθεωρήσεις και 10 κινηματογραφικές ταινίες (Ένα βότσαλο στη λίμνη, Σάντα Τσικίτα, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Το σωφεράκι "Μια ζωή την έχουμε" και άλλες), ενώ εργαζόταν ανελλιπώς ως μαέστρος σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα της εποχής. 

Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και Μουσουργών, διευθυντής Ακρόασης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και των εταιρειών δίσκων Cοlumbia και Parlophone. Ανάμεσα στα γνωστότερα τραγούδια του, που παραμένουν κοσμαγάπητα για περισσότερο από μισόν αιώνα αφότου γράφτηκαν, συμπεριλαμβάνονται τα: «Ασ’ τα τα μαλλάκια σου», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Κάτι με τραβά κοντά σου», «Ο μήνας έχει εννιά», «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», «Μας χωρίζει ο πόλεμος», «Το τσαρούχι», «Αρχισαν τα όργανα», «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα» (γνωστότερο και ως ο «Μανόλης ο Τραμπαρίφας»), «Το τραμ το τελευταίο», «Μια ζωή την έχουμε», «Αδύνατον να κοιμηθώ», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «Άσε τον παλιόκοσμο να λέει», «Μονά - Ζυγά», «Άτιμη Τύχη», «Σβήστε με απ' τον χάρτη» και πάρα πολλά άλλα. Στο πασίγνωστο «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά» χρησιμοποίησε τη μελωδία του δικού του τραγουδιού «Ζεχρά» (αρχικά γραμμένου το 1938 σε στίχους Αιμίλιου Σαββίδη) με νέους στίχους του Μίμη Τραϊφόρου γραμμένους για τη Σοφία Βέμπο.

 Σε συνεργασία με τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο, ως στιχουργούς, δημιούργησε μεταπολεμικά τη σχολή του "αρχοντορεμπέτικου", μία σχολή που συνδύαζε λαϊκότροπους -συνήθως χιουμοριστικούς- στίχους και μουσική, με δυτικότροπες ενορχηστρωτικές επιρροές. Πρώτο τραγούδι της σχολής αυτής ήταν «Το τραμ το τελευταίο» σε Αθηναϊκή τότε επιθεώρηση.

 Ο Μιχάλης Σουγιούλ συνεργάστηκε με όλους τους δημοφιλείς ερμηνευτές της εποχής, όπως με τη Σοφία Βέμπο, με την οποία περιόδευε στο Αλβανικό μέτωπο, τη Δανάη, την Καίτη Μπελίντα, τον Τώνη Μαρούδα, την Κάκια Μένδρη, τη Στέλλα Γκρέκα, τη Μάγια Μελάγια, τον Νίκο Γούναρη, τις αδελφές Άννα και Μαρία Καλουτά ακόμα και τον Στελλάκη Περπινιάδη και άλλους.

 Στο αφιέρωμα του Μεγάρου συμμετέχουν Σόνια Θεοδωρίδου, Μελίνα Ασλανίδου, Νίνα Λοτσάρη, Φωτεινή Δάρρα, Χρυσούλα Στεφανάκη.Και οι Κώστας Χατζής, Κώστας Μακεδόνας, Μπάμπης Τσέρτος, Άγγελος Παπαδημητρίου, Θάνος Πολύδωρας, Λάκης Παπαδόπουλος Έκτακτη εμφάνιση: Ζωζώ Σαπουντζάκη
 Ενορχηστρώσεις: Γιάννης Παπαζαχαριάκης, Δαυίδ Ναχμίας Παρουσίαση: Σπύρος Παπαδόπουλος, Θάνος Πολύδωρας
 Παιδική Χορωδία «Έμπνευσις»
Διεύθυνση χορωδίας: Έλενα Καντάρη

 Φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑΜΕΑ: € 7,5 Πολύτεκνοι, 65+: € 9,5 Ζώνη Γ: € 14, Ζώνη Β: € 25, Ζώνη Α: € 35, Διακεκριμένη Ζώνη: € 50

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΓΚΑΛΑ ΟΠΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΚΤΗΜΑ ΤΑΤΟΪΟΥ.


Ο Σύλλογος Φίλων Κτήματος Τατοΐου ανακοινώνει τον θεσμό των ετήσιων Χριστουγεννιάτικων συναυλιών με στόχο την ενίσχυση του έργου του στο πρώην Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου.

 Η εναρκτήρια συναυλία έχει προγραμματιστεί στο ιστορικό κτίριο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού για τη Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 20.30. Εφέτος ολοκληρώνεται η μελέτη αποκατάστασης του κτιρίου του Βουτυροκομείου στο Τατόι σε στενή συνεργασία με την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων Αττικής και το Υπουργείο Πολιτισμού. Η μελέτη γίνεται από το αρχιτεκτονικό γραφείο Altera Pars και τον αρχιτέκτονα κ. Ζαννή Πιττακίδη. Μετά την ολοκλήρωσή της, θα υποβληθεί προς έγκριση στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού και το κτίριο θα πάρει τον δρόμο της αποκατάστασης. Επιλέχθηκε το Βουτυροκομείο καθώς είναι από τα παλαιότερα και τα πιο όμορφα αισθητικά κτήρια στην καρδιά του κτήματος. Ακολουθούν οι μελέτες για την ιστορική Οικία Στούρμ, τις εργατοκατοικίες και το Υπασπιστήριο. Στόχος του Συλλόγου είναι κάθε χρόνο να ολοκληρώνει μια μελέτη και να την παραδίδει στο Υπουργείο Πολιτισμού. Σε αυτά τα πλαίσια θα διοργανώνονται εκδηλώσεις fundraising με στόχο τη συγκέντρωση εσόδων για το Ταμείο Μελετών Αποκατάστασης.

Οσοι επιθυμούν να συνδράμουν οικονομικά τον Σύλλογο είτε με την μορφή δωρεάς, είτε χορηγίας μπορούν να επικοινωνούν στο info@tatoi.org και στο τηλέφωνο 6975.947248. Οι δωρητές του Συλλόγου και οι ευεργέτες του Τατοΐου θα τιμηθούν από τον Σύλλογο και η συνεισφορά τους θα τύχει ειδικής μνείας σε ειδικό σημείο του πρώην Βασιλικού Κτήματος σε συνεργασία με όλες τις αρμόδιες αρχές.

 Στη φετινή εορταστική συναυλία, που περιλαμβάνει άριες από γνωστές όπερες, λαμβάνουν μέρος οι καλλιτέχνες: Βασιλική Καραγιάννη, υψίφωνος Χάρης Ανδριανός, βαρύτονος Δημήτρης Γιάκας, πιάνο

 Το καλλιτεχνικό μέρος περιλαμβάνει:

 Α ΜΕΡΟΣ
 Bόλφγκαγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791) Ντουέτο Πάμίνα -Παπαγκένο “Bei Männern, welche Liebe fühlen” από τον "Μαγικό Αυλό" με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Άρια του Φίγκαρο “Tutto è disposto….. Aprite un po’ quegl’ occhi” από τους "Γάμους του Φίγκαρο" με τον Χάρη Ανδριανό Άρια της Κονστάνζε “Ach ich liebte” από την "Απαγωγή του Σαράϊ" με την Βασιλική Καραγιάννη Γκαετάνο Ντονιτζέτι (1797 – 1848) Άρια του Mαλατέστα ”Bella siccome un angelo” από τον "Δον Πασκουάλ" με τον Χάρη Ανδριανό. Τζιοακίνο Ροσσίνι (1792 – 1868) Ντουέτο Ροσίνας -Φίγκαρο “Dunque io son?” από τον Κουρέα της Σεβίλλης με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Διάλειμμα

 Β ΜΕΡΟΣ 
 Σαρλς Γκουνό 1818 – 1893) Ave Maria από την Βασιλική Καραγιάννη Βόλφγκαγκ Αμαντέους Μότσαρτ Ντουέτο Zερλίνα και Ντον Τζιοβάννι “Là ci darem la mano” από τον "Ντον Τζιοβάννι" με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Βινσέντο Μπελλίνι (1801 – 1835) Άρια της Eλβίρας "Son vergin vezzosa” από τους "Πουριτανούς" με την Βασιλική Καραγιάννη Γκαετάνο Ντονιτσέτι i Άρια του Eνρίκο ”Cruda, funesta smania …..La pietade in suo favore” από την "Λουτσία ντι Λάρερμουρ με τον Χάρη Ανδριανό Ντουέτο Λουτσίας -Ενρίκο ”Soffriva nel pianto ….Se tradirmi tu potrai” με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό

 Η συναυλία θα διαρκέσει 70 λεπτά (δύο μέρη των 30 λεπτών και διάλειμμα 10 λεπτά) και θα ακολουθήσει δεξίωση. 

 Οι τιμές των εισιτηριών έχουν διαμορφωθεί ως εξής: Πλατεία (διακεκριμένη ζώνη/4 πρώτες σειρές): €25 Πλατεία (υπόλοιπες σειρές): €15 Εξώστης: €10 και €8 για ανέργους και φοιτητές

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΪ

 Σαν σήμερα ο υπόψήφιος για Νόμπελ συγγραφέας Γιουκίο Μισίμα αυτοκτόνησε τελετουργικά με το σεπούκου (χαρακίρι), μετά από ένα αποτυχημένο μοναρχικό πραξικόπημα στην διάρκεια του οποίου αυτός και ο προσωπικό του στρατός "Εταιρία της Ασπίδας" προσπάθησαν να επιβληθούν των Ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας και να αποκαταστήσουν τον Αυτοκράτορα στην πραγματική του θέση.

Είχε προηγηθεί ένας συγκλονιστικός λόγος για την παρακμή της σύγχρονης Ιαπωνίας και μια περιφρόνηση του από τους στρατιώτες. Είναι αμφίβολο αν ο ίδιος πίστευε ότι το πραξικόπημα θα πετύχαινε. Πολλοί πιστεύουν ότι ήταν μια δικαιολογία για τον ίδιο να πεθάνει σύμφωνα με τα παραδοσιακά ήθη της Ιαπωνίας που τόσο λάτρευε. Όμως σε μια Ιαπωνία των Μακ Ντόναλντς, της ευρωπαίκής μόδας και του Ιαπωνέζικου ροκ εντ ρολ, ο ηρωϊσμός των Σαμουράι και οι παραδοσιακές αξίες δεν είχαν καμμιά θέση. 

Ο ΜΟΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΗΣ "ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ" 


 Ο Μισίμα αρνιόταν το ιδεώδες ενός γήινου μονάρχη και ήθελε μια επιστροφή στο Αυτοκρατορικό Ιδεώδες του Θεού-Αυτοκράτορα και του Ιπποτικού Ιδεώδους των Σαμουράι του Μεσάιωνα. Είχε ιδρύσει τον προσωπικό του στρατό, την "Εταιρία της Ασπίδας" και τον έθεσε στην διάθεση του Αυτοκράτορα για αντιμετώπιση κομμουνιστικής επανάστασης. Όμως παρόλο που του παραχώρησε στρατόπεδο γιαι εκπαίδευση, ο ίδιος ο Αυτοκράτορας ουσιαστικά περιφρονούσε τέτοια κινήματα και έμενε πιστός στην Συνταγματική Μοναρχία που επέβαλλαν οι Αμερικανοί. Απότέλεσμα η περιφρόνηση του ίδιου του Μισίμα από τους σταρτιώτες, που οδήγησε στην ηρωϊκή του τελετουργικη αυτοκτονία στις 25 Νοεμβρίου 1970



ΞΕΚΙΝΑ ΑΥΡΙΟ ΤΡΙΤΗ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ "ΚΑΠΛΑΝΩΝ 5" Η ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΤΟΝ Α!


Η έκθεση περιλαμβάνει έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας των: Δημήτρη Αναστασίου, Εύας Αποστολάτου, Ερμιόνης Αρνίδου, Ειρήνης Βογιατζή, Διονύση Γαβρίλη, Βαγγέλη Θεοδωρίδη, Παναγιώτας Θεοφιλοπούλου, Μάρκου Καμπάνη, Ιωάννας Καφίδα, Σπύρου Κολυβά, Δημήτρη Κρέτση, Έλενας Λακιώτη, Βασίλη Λιαούρη, Αγγελικής Μαλίκη, Νικολάου-Νταμόν Παπαδημητρίου, Κατερίνας Πέτρουλα, Θανάση Ραχούτη, Αντώνη Σμυρνιού, Νίκου Τριανταφύλλου/Δημήτρη Γράνη και Αντώνη Τσακίρη.

 Αφορμή για την έκθεση, η οποία θα παραμείνει ανοικτή μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου, υπήρξε μια σειρά από γεγονότα: φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το θάνατό του, ο Γεώργιος ο Α΄ υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς της Ελλάδος σε μία περίοδο τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν είναι ευρέως γνωστά και συνέβαλε ουσιαστικά στην ανάπτυξη της χώρας. 

Να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που 
πραγματοποιείται ομαδική εικαστική έκθεση με θέμα το ιστορικό αποτύπωμα ενός βασιλιά της Ελλάδος, από σύγχρονους Έλληνες δημιουργούς. Για την έκθεση αναφέρει ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος: “Ο Γεώργιος Α’ προσφέρθηκε, έτσι, ως μία άσκηση πατριδογνωσίας, ιστορικής ερμηνείας, στοχασμού ή σαρκασμού, σάτιρας ή ακαδημαϊσμού. Επιδιώκουμε, η ομαδική αυτή έκθεση να γίνει μία αφορμή επανατοποθέτησής μας πάνω στο ίδιο μας το παρελθόν, με όποια διάθεση επιλέξουμε και με όποια τεχνική εξυπηρετεί αυτή την διαδικασία. Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη από ιστορικά πρόσωπα τα οποία έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη και το υποσυνείδητο μέσα από τα αλλεπάλληλα θραύσματα της εικόνας τους, που αναπαράγεται είτε θριαμβικά και συμβολικά, είτε σατιρικά και σκωπτικά. Στη Βρετανία, οι μορφές της Ελισάβετ Α’, της Βικτωρίας, του Τσώρτσιλ, της Θάτσερ, στη Γαλλία της Ζαν ντ’ Αρκ, του Ναπολέοντα, του Ντε Γκωλ, του Μιτεράν, στη Γερμανία του Μπίσμαρκ ή του Χίτλερ, στη Ρωσία του Τσάρου, του Λένιν και του Στάλιν, έχουν περάσει στο λαϊκό υποσυνείδητο και χάρη στο πλήθος και την ποικιλία της αναπαραγωγής τους”.


Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή: 17:00-21:00 Σάββατο & Κυριακή: 11:00-16:00

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

O NAYAΡΧΟΣ": Μια ταινία για τον ηγέτη των "Λευκών" Αλεξάντρ Κόλτσακ


Μια ταινία που θα πρέπει να δούν οπωσδήποτε ο ευρύτερός δεξιός και πατριωτικός χώρος είναι ο  «Ναύαρχος» του Αντρέι Κράβτσουκ. Πρόκειται για μια βιογραφία του Αλεξάντρ Βαλίσεβιτς Κολτσάκ, ναυάρχου του ρωσσικού Ναυτικού στην διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και ηρωικό ηγέτη των Λευκών, του μοναρχικού/εθνικιστικού στρατού στην περίοδο του Ρωσσικού Εμφυλίου, που ακολούθησε το πραξικόπημα του Λένιν τον Οκτώβριο του 1917.


Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση Πούτιν σε μία προσπάθεια αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας, που για δεκαετίες ήταν προνόμιο των μπολσεβίκων. Μάλιστα είναι η ταινία με την οποία τιμήθηκαν τα 100 χρόνια της ρωσσικής κινηματογραφίας. Η ταινία δεν είναι ξεκάθαρα πολεμική, αλλά συνδυάζει τον ηρωισμό του Κολτσάκ την περίοδο 1916-1920, με τον ατυχή έρωτα του για την Άννα Τιμίρεβα, γυναίκα του καλύτερου φίλου του. Έτσι έχουμε ένα ρώσικο αντίστοιχο του «Δόκτωρ Ζιβάγκο» και του «Τιτανικού».

 Ωμότητες από τους Μπολσεβίκους

 Η ταινία ξεκινά στα παρασκήνια των γυρισμάτων του «Πόλεμος και Ειρήνη» του 1964. Μία ηλικιωμένη αριστοκράτισσα εμφανίζεται στα πλατώ ως κομπάρσος και το παρελθόν της αποκαλύπτεται. Ο πολιτικός υπεύθυνος της ταινίας (μία πιο ήπια λέξη για τον επίσημο λογοκριτή του πανταχού παρόντος σοβιετικού καθεστώτος) δεν την θέλει γιατί ήταν γυναίκα αντεπαναστάτη, αλλά ο σκηνοθέτης Σεργκέι Μπορντάτσουκ είναι κάθετος στην άποψη του ότι χρειάζεται πρόσωπα σαν το δικό της για την ταινία (υπ'όψιν ότι μιλάμε για την απόλυτη μεταφορά του κλασσικού έργου του Τολστόι) Από εκεί και πέρα, η ταινία συνεχίζεται σαν φλας μπακ της αριστοκράτισσας, που αποδεικνύεται ότι είναι η Άννα Τιμίρεβα (Ελιζαβέτα Μπογιάρσκαγια). 

 Βρισκόμαστε στα 1916, στην Βαλτική Θάλασσα στην διάρκεια του Α! Παγκοσμίου Πολέμου. Ο υποναύαρχος Αλεξάντρ Κολτσάκ (Κονσταντίν Καμπένσκυ) είναι υπεύθυνος για την τοποθέτηση ναρκών στην διάρκεια μιας ναυτικής σύγκρουσης με τους Γερμανούς. Μέσα στο χάος που κυριαρχεί ο Κολτσάκ καταφέρνει να καταστρέψει την γέφυρα του γερμανικού πλοίου. Αλλά η τύχη τους χαμογελάει μόνο για λίγο. Ο Κολτσάκ αντιλαμβάνεται ότι το πλοίο του έχει κόψει τον δρόμο φυγής και η μόνη ελπίδα είναι να ξεγελάσουν τους αντιπάλους να περάσουν μέσα από το ναρκοπέδιο των Ρώσσων. Όμως μέσα από το ναρκοπέδιο πρέπει να περάσει και η «Δόξα» του Κολτσάκ. Τότε είναι που σε μια συγκινητική σκηνή οι Ρώσσοι ναύτες και αξιωματικοί αρχίζουν τις προσευχές και καταφέρνουν να περάσουν την μεγάλη δυσκολία. Δύο πράγματα γίνονται αμέσως κατανοητά. Πρώτον ο Κολτσάκ είναι γεννημένος ηγέτης που εμπνέει τους ναύτες να είναι έτοιμοι να τον ακολουθήσουν παντού. Το δεύτερο είναι μια θρησκευτικότητα που είναι διάχυτη σε όλο το έργο. Σε κάθε δύσκολη στιγμή οι αξιωματικοί, γιατροί και στρατιώτες επικαλούνται την βοήθεια του Θεού, δείχνοντας ότι και οι πιο γενναίοι πολεμιστές έχουν ανάγκη την μεγαλοσύνη Του. Επίσης, η ταινία δείχνει τον Ιερομάρτυρα Νικόλαο τον Β΄ των Ρομανώφ να προάγει τον Κολτσάκ σε Ναύαρχο. Όλα αυτά αντανακλούν την σημαντικότητα της Ορθοδοξίας στην σημερινή Ρωσία. 

 Όμως όταν φτάσει στην Φιλανδία, ο Κολτσάκ θα συναντήσει την Άννα Τιμίρεβα, γυναίκα του υφιστάμενου και καλύτερου φίλου του Σεργκέϊ Τιμίρεφ. Από εκεί και πέρα θα εξελιχθεί ένας δυνατός έρωτας που έμεινε αθάνατος, φέρνοντας επανάσταση στις δύο οικογένειες, παράλληλα με την επανάσταση στην πατρίδα τους. Και αν ο πρώτος έχει για αντίβαρο τις μεγάλες αξίες των δύο εραστών, η επανάσταση των Μπολσεβίκων (ή καλύτερα πραξικόπημα όπως αναφέρεται και στην ταινία) δείχνεται στην πιο απεχθή της μορφή. Αξιωματικοί εκτελούνται εν ψυχρώ στο δάσος ή βυθίζονται με μια πέτρα δεμένη στα πόδια ή τον λαιμό.

 Η τελευταία αυτή σκηνή είναι που προκαλεί ανατριχίλα. Αντίθετο αίσθημα δημιουργούν η σκηνή που ο Κολτσάκ προτιμά να πετάξει το ξίφος του στην θάλασσα παρά να το παραδώσει στους μπολσεβίκους, και η σκηνή, όπου καλεί τους Λευκούς να αναβιώσουν την Άγια Ρωσία και τις αξίες της. Η πρώτη μάλιστα κινηματογραφείται υποβρύχια με εμφανή τον Σταυρό στην λαβή 

 Γενικά έχουμε μία αποκατάσταση η ακόμα και αγιοποίηση του Κολτσάκ, με δυο πανέμορφους ηθοποιούς που θα μπορούσαν να συγκριθούν με το ντουέτο Ντε Κάπριο και Γουίνσλετ. Η ταινία επίσης αποδεικνύει ότι οι Ρώσσοι με το ένα δέκατο του προϋπολογισμού ενός χολυγουντιανού έπους, κάνουν καλύτερες ταινίες. Υπάρχει η κλασσική δυσπιστία των Ρώσσων ενάντια στους ξένους, με την ταινία να αρχίζει με την επίθεση των Γερμανών και τελειώνει με την προδοσία του Κόλτσακ από έναν Γάλλο αξιωματικό, που υποτίθεται ότι ήταν σύμμαχός του. Και φυσικά οι καλοί είναι αποκλειστικά οι Λευκοί, στέλνοντας κύματα περηφάνειας και ρίγους σε μοναρχικούς και πατριώτες. Μια μεγάλη ταινία που αγνοήθηκε στην Ελλάδα, χάρις στις ιδεοληψίες της αριστεράς και που μπορεί να βρεθεί μόνο κατόπιν παραγγελίας στο εξωτερικό.

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΑΡΕΝΜΠΟΊΜ ΕΓΙΝΕ 71 ΕΤΩΝ


Ο Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ γεννήθηκε το 1942 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής από ρωσσοεβραίους γονείς. Ο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ τον αποκάλεσε "φαινόμενο" όταν ήταν μόλις 11 ετών και τον κάλεσε να παίξει με την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου το "Πρώτο Κονσέρτο" του Μπετόβεν. Όμως ο πατέρας του θεωρούσε ότι ήταν πολύ νωρίς ένα εβραιόπουλο να παίξει ξανά στην Γερμανία μετά τον Πόλεμο. Το 1955 σπούδασε αρμονία με την νεοκλασσική συνθέτρια Νάντια Μπουλανζέ.

 Στις 15 Ιουνίου 1967 παντρεύτηκε την διάσημη Γαλλίδα τσελίστρια Ζακελίν ντε Πρέ, η οποία ασπαστηκε τον Ιουδαϊσμό. Μάρτυρα΄ς στον γάμο του ήταν ο Ινδός μαέστρος Ζεχτά. Ο Μπρενμπόίμ και η Πρέ έμειναν παντρεμένοι μέχρι τον θάνατο της τελευταίας από σκλήρυνση κατά πλάκας το 1987 Το 1973 άρχισε να διευθύνει όπερα ξεκινώντας με τον "Ντον Τζιοβάννι" του Μότσαρτ και το 1981 έκανε το ντεμπούτο του στο Μπαϋρώυτ, όπου διεύθνε συχνά μέχρι το 1999. Γενικά θεωρείται ο καλύτερος διευθυντής για έργα του Βάγκνερ στην μεταπολεμική περίοδο. Είναι ένας απ' τους πιο αυστηρούς και θαρραλέους επικριτές της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στην Παλαιστίνη, και έχει ιδρύσει μαζί με τον Παλαιστίνιο συγγραφέα Έντουαρντ Σαΐντ την West-Eastern Divan Orchestra, με έδρα τη Σεβίλλη της Ισπανίας, στην οποία συμμετέχουν νέοι Άραβες και Εβραίοι μουσικοί. Έχει ταυτόχρονα Ισραηλινό διαβατήριο και διαβατήριο της Παλαιστινιακής Αρχής. Το 2001 ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις στο Ισραήλ διευθύνοντας ένα κονσέρτο με έργα του Βάγκνερ, που είναι ουσιαστικά ταμπού για τους Ισραηλινούς, λόγω της σύνδεσής τους με το Τρίτο Ράιχ. Στους αντιπάλους του αρέσει να θυμίζειτο γεγονός ότι και ο Θέοντορ Χέρζλ, ο πατέρας του Σιωνισμού, ήταν μεγάλος λάτρης του Βάγκνερ.


O MEΓΑΛΟΣ ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΑΡΕΝΜΠΟΪΜ ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ ΤΗΝ "ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΥΡΙΩΝ" ΑΠΟ ΤΟ "ΔΑΚΤΥΛΙΔΙ" ΤΟΥ ΡΙΧΑΡΔΟΥ ΒΑΓΚΝΕΡ

 

Δημήτριος Γούναρης: Ο ιδρυτής της ελληνικής Δεξιάς

άρθρο του Χρήστου Χαρίτου στην εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"

Ο Δημήτριος Γούναρης εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής στην Πάτρα στις 20 Νοεμβρίου 1902. Αξίζει να τονισθεί, ότι εκλέχθηκε ως ανεξάρτητος βουλευτής, μη δεχόμενος να συμπεριληφθεί στις λίστες των δύο μεγάλων κομμάτων της εποχής του, του Νεωτερικού Κόμματος του Γεωργίου Θεοτόκη και του Εθνικού Κόμματος του Θεόδωρου Δεληγιάννη. Οι σπουδές του σε Γερμανία και Γαλλία τού προσέφεραν την ευκαιρία να δει από κοντά την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, η οποία απείχε παρασάγγας από το ελλαδικό κρατικό μόρφωμα, που είχε από τότε την φαυλοκρατία και τον νεποτισμό ως χαρακτηριστικά του. 

 Τα αναμορφωτικά του γνωρίσματα φάνηκαν αμέσως. Το 1906 ζήτησε να καθιερωθεί το μονοεδρικό εκλογικό σύστημα, ώστε τα κόμματα να επιλέγουν τους καλύτερους ως υποψηφίους. Τον Ιούνιο του 1908 έγινε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Θεοτόκη. Ήταν ο υπουργός που καθιέρωση την φορολογία των ανωνύμων εταιριών και την υποχρεωτική δημοσίευση των ισολογισμών. Η πολιτική υπονόμευση που δέχθηκε για αυτά τα ριζοσπαστικά για την εποχή του μέτρα, τον οδήγησε σε παραίτηση το 1909. Το κίνημα στο Γουδί τον βρήκε αντίθετο, όχι ως προς τις διακηρύξεις, αλλά ως προς τον εξωθεσμικό του χαρακτήρα. Ο ίδιος ήταν πιστός κοινοβουλευτικός, βλέποντας όμως και πολεμώντας τις παθογένειες του συστήματος. Η σύγκρουσή του με τον Βενιζέλο εκδηλώθηκε με σφοδρότητα το 1914, όταν ο Βενιζέλος προσπάθησε να απαγορέψει με διάφορες διατάξεις το δικαίωμα της απεργίας. Ο Γούναρης υπερασπίσθηκε το δικαίωμα απεργίας των εργατών στο όνομα των χριστιανικών αξιών, εκθειάζοντας παράλληλα την κοινωνική πολιτική του Βίσμαρκ στην Γερμανία. Σε αντιπαράθεση με τον Βενιζέλο, ίδρυσε το Κόμμα Εθνικοφρόνων το 1915.

 Την ίδια περίοδο (1916), ο Νικόλαος Στράτος ίδρυσε το Εθνικό Συντηρητικό Κόμμα, ολοκληρώνοντας το εύρος των πρώτων δεξιών κομμάτων στην Ελλάδα. Στα χρόνια του εθνικού διχασμού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γούναρης συντάχθηκε με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και το αντιβενιζελικό στρατόπεδο, γιατί έβλεπε την «ουδετερότητα» ως πιο εθνικά ωφέλιμη, καθώς η Αντάντ δεν διασφάλιζε τα βόρεια σύνορά μας έναντι της Βουλγαρίας. Η δικαίωση του Κωνσταντίνου αποδείχθηκε και στην άρνηση της Ελλάδος να συνδράμει την Αντάντ στην απόβαση της Καλλιπόλεως, κατόπιν αρνητικής στρατιωτικής εισηγήσεως του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος προείδε την συντριβή των Συμμάχων. 

Ο Γούναρης ορκίσθηκε πρωθυπουργός τον Φεβρουάριο του 1915, αλλά ηττήθη στις εκλογές του Μαΐου. Το απόλυτο χάσμα με τον Βενιζέλο προκλήθηκε στα Νοεμβριανά του 1916, όταν ο Βενιζέλος με τις αγγλογαλλικές ξιφολόγχες χώρισε την Ελλάδα στα δύο και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1917, με την εξορία των Γούναρη, Μεταξά, Δραγούμη στην Κορσική ως «γερμανόφιλων», ασκώντας κατ’ ουσίαν ο Βενιζέλος δικτατορικές εξουσίες. Οι δήθεν δημοκρατικές καταβολές της «μεγάλης δημοκρατικής παρατάξεως» είναι μεγάλο ψέμμα και αποδεικνύεται με το πλήθος των πραξικοπημάτων που έπραξε το 1922, το 1925, το 1933 και το 1935. Ο Γούναρης επανήλθε στην Ελλάδα από την εξορία, λίγο προ των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου 1920. Έχοντας ιδρύσει το Λαϊκό Κόμμα στις 17 Οκτωβρίου, σήκωσε όλο το βάρος της δεξιάς «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως». Αξίζει να τονισθεί, ότι τα λαϊκά κόμματα ιδρύθηκαν στην Ευρώπη την δεκαετία 1910-20, υπό τις ευλογίες της Καθολικής εκκλησίας, στον αντίποδα των σοσιαλιστικών κομμάτων. Η διαφορά με τα φιλελεύθερα κόμματα ήταν ότι τα λαϊκά ήταν συντηρητικά και κοινωνικώς διαταξικά, καθώς αγκάλιαζαν τα φτωχά κοινωνικά στρώματα. 

 Ο Γούναρης ορκίσθηκε πρωθυπουργός στις 26 Μαρτίου 1921. Αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στον Μικρασιατικό αγώνα. Παρέλαβε τον Ελληνικό στρατό στους 80.000 άνδρες και τον αύξησε στους 220.000 το 1922, καλώντας στα όπλα πέντε επιπλέον κλάσεις Ελλήνων. Το γεωπολιτικό περιβάλλον όμως είχε αλλάξει άρδην. Γαλλία και Ιταλία έπαιρναν ανοικτά πλέον το μέρος της Τουρκίας, η Αγγλία κρατούσε επαμφοτερίζουσα στάση, ενώ οι μπολσεβίκοι του Λένιν ενίσχυαν συνεχώς τον τουρκικό στρατό, ανταποδίδοντας την αποστολή του Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στον Ρωσικό εμφύλιο από τον Βενιζέλο. Στο εσωτερικό τα πράγματα ήταν απελπιστικά. Ο στρατός και οι Έλληνες είχαν κουρασθεί να πολεμάνε συνεχώς μία δεκαετία, το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) υπονόμευε ανοικτά τον εθνικό αγώνα, τα δημόσια οικονομικά είχαν καταρρεύσει, με την απέλπιδα πατέντα του υπουργού Οικονομικών Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη να κόψει το νόμισμα στην μέση, για να τιθασευθεί ο πληθωρισμός. 

 Στην διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ο Γούναρης έφερε προς ψήφιση «επαναστατικούς» νόμους, τους οποίους έριξε στην λήθη η Μικρασιατική καταστροφή. Τον Αγροτικό Ν. 2922/22 υπέρ των ακτημόνων, «για την αθρόα αναγκαστική απαλλοτρίωση τσιφλικιών και μοναστηριακών περιουσιών», κάτι που ουδέποτε τόλμησε ο Βενιζέλος. Τον θεμελιώδη Ν. 2868/22, «για την υποχρεωτική ασφάλιση των εργαζομένων», λέγοντας στην Βουλή ότι «εν Ελλάδι δεν υπάρχουν εργάται, ως ελεύθερα όντα, αλλά είλωτες». Για να του επιτεθεί η βενιζελική Εστία γράφοντας ότι «ο κ. Γούναρης κήρυξε τα Σοβιέτ»! Και όχι μόνο αυτά. Ο Γούναρης έφερε στην Βουλή το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Ο νόμος όμως δεν ψηφίσθηκε, καθώς οι βουλευτές του Βενιζέλου το καταψήφισαν! Έπρεπε να περιμένουν οι γυναίκες μία άλλη δεξιά κυβέρνηση, του στρατάρχη Παπάγου, για να λάβουν εκλογικά δικαιώματα. Και ο Γούναρης νομοθέτησε την δυνατότητα δημοψηφίσματος, παραχωρώντας την στον Βασιλιά, στην Βουλή και στον λαό. Αν το 10% των εχόντων δικαίωμα ψήφου συνέλεγε υπογραφές για ένα θέμα, μπορούσε άνευ άλλου εμποδίου να το θέσει σε δημοψήφισμα. Επίσης, αν η Βουλή ψήφιζε ένα νόμο και ο λαός οδηγούσε σε δημοψήφισμα αυτό τον νόμο και επικρατούσε η γνώμη του λαού, τότε ο νόμος της κυβερνήσεως ακυρωνόταν. Αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, πρωτόγνωρες στην Ευρώπη, εν καιρώ πολέμου. 

 Με το Κίνημα των Πλαστήρα-Γονατά, οι φίλοι του τον παρότρυναν να φύγει στο εξωτερικό. Ο ίδιος το αρνήθηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η δίκη-παρωδία των 6 από τους βενιζελικούς τον καταδίκασε σε θάνατο, «για εσχάτη προδοσία»! Οι τελευταίες του στιγμές ήταν συγκλονιστικές. Ζήτησε ο ίδιος να του κάνουν ένεση προκειμένου να μπορεί να σταθεί στα πόδια του, καθώς ήταν κλινήρης με 40 πυρετό και πήγε υποβασταζόμενος στον τόπο εκτελέσεώς του στο Γουδί. Την τεράστια βιβλιοθήκη του την άφησε στον Δήμο Πατρέων. 

 Ένας μέρος της πολιτικής του κληρονομιάς συνέχισε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, υιός της αδελφής του, ο οποίος και ποτέ δεν συγχώρησε τον νεορκισθέντα βασιλιά Γεώργιο Β’, θεωρώντας ότι έπρεπε να παραιτηθεί από τον θρόνο όταν ανακοινώθηκε από το στρατοδικείο η προειλημμένη απόφαση για την εκτέλεση των 6, προκαλώντας με αυτό τον τρόπο την αναβολή των εκτελέσεων. Ανάλογη μαρτυρία παραθέτει ο Θεόδωρος Τουρκοβασίλης, νέος βουλευτής τότε του Λαϊκού Κόμματος. Η λήθη της πολιτείας και της προσφοράς του Δημητρίου Γούναρη είναι ίδιον γνώρισμα της Ελληνικής Δεξιάς, η οποία έχει τεράστιο έλλειμμα ιστορικής και ιδεολογικής συνειδήσεως. 

Και ο εθνικιστικός χώρος όμως δεν έχει ενσκήψει σε πρόσωπα και καταστάσεις που νοηματοδότησαν την ευρύτερη εθνική ιδεολογική ταυτότητα, με αποτέλεσμα η αριστερά να έχει κατισχύσει στην διαμόρφωση της νεοελληνικής ιστορίας. Τα λόγια του Δημητρίου Γούναρη παραμένουν σήμερα προκλητικά επίκαιρα: «Οι πολιτικοί άνδρες έρχονται και παρέρχονται. Μένει αναλλοίωτος η μία και αιωνία ιδέα της πατρίδος». Αυτό ας το έχουν πάντα στο μυαλό τους, όσοι πολιτεύονται στο όνομα του έθνους.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Προβάλλεται την Τρίτη 19 Νοεμβρίου στο πλαίσιο του "26ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογάφου" ο "Ουρανός", η αγνοημένη υπερόχη πατριωτική ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου


Πρόκειται όχι μόνο για μια σπάνια προβλημένη πατριωτική ταινία για το Έπος του 40, αλλά και για μια ταινία, το νόημα της οποίας έχει διαστεβλωθεί από την Αριστερά, η οποία την παρουσιάζει ως "αντιμιλισταριστική". Αποτέλεσμα όλων αυτών, να μην έχει αγκαλιστεί από τους πατριώτες όπως θα έπρεπε. Ευκαιρία να την δούμε με το νόημα της όπως της πρέπει.

Τάκης Κανελλόπουλος: ένας δωρικός σκηνοθέτης 

Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις ανθρώπων που πολέμησαν στο έπος του ‘40 και πολλά γυρίσματα έγιναν στο χωριό Δρυόβουνο του Νομού Κοζάνης. 
Η μουσική είναι του Αργύρη Κουνάδη, ενώ κιθάρα παίζει ο Δημήτρης Φάμπας, ο οποίος την ίδια περίοδο συνόδευε την Ντόρα Γιαννακοπούλου στο «Γελαστό Παιδί» και τα τραγούδια του «Ομήρου». Λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου σε ένα χωριό της Μακεδονίας, η Ανθούλα (Αιμιλία Πίττα) αγαπά τον στρατιώτη Γιάγκο (Φαίδων Γιωργίτσης), ενώ ένας συνάδελφος του, ο Στράτος (Τάκης Εμμανουήλ) αγαπά την Σοφία (Νίκη Τριανταφυλλίδη). Ο πόλεμος τους χωρίζει και οι βασικοί ήρωες (μαζί με τον λοχία και τον δάσκαλο του χωριού) δεν θα επιζήσουν. Το μέτωπο καταρρέει. Οι Έλληνες γυρίζουν ράκη στα σπίτια τους, ενώ οι Γερμανοί μπαίνουν στην χώρα τραγουδώντας. Ξεχάστε το επικό και μερικές φορές, πομπώδες στυλ των συνηθισμένων πατριωτικών ταινιών. Ο Κανελλόπουλος ήταν ένας δωρικός σκηνοθέτης που οι λιτές ασπρόμαυρες ταινίες ανέδιδαν μία φοβερή πνευματικότητα. Σε αυτήν την ταινία, ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης εξυμνεί «την αποφασιστικότητα, την λεβεντιά και την θυσία των Ελλήνων». Όμως δεν απέφυγε να δείξει την τραγικότητα του πολέμου. Όπως σημείωνε και ο ίδιος: «Προσπαθήσαμε να δείξουμε όχι τον πόλεμο, αλλά τον άνθρωπο μέσα στο πόλεμο».

Ο «Ουρανός» και η διαστρέβλωση της Αριστεράς 

Αυτό βέβαια έκανε την κυρίαρχη αριστερή κριτική να το θεωρεί ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, που έδειχνε το πόσο κακός ήταν ο πόλεμος και πως καταστρέφει τον έρωτα και την ειρηνική ζωή. Για μια ακόμα φορά, η Αριστερά υφάρπαξε ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα, διαστρέφοντας το νόημα του. Κατ’ αρχήν η ταινία είναι αφιερωμένη «στους γνωστούς και άγνωστους Έλληνες, που έβαψαν με το αίμα τους το έπος του 1940-1941». Στην αρχή δε του δεύτερου μέρους περιγράφει τους πέντε ήρωες (μαζί με τον ταχυδρόμο, που είναι ο αφηγητής) ως «μία σταγόνα στο ωκεανό δόξας». Άρα η δόξα είναι δεδομένη για τους ήρωες του ‘40. Επίσης ο Κανελλόπουλος δείχνει επίκαιρα της εποχής, τα οποία η πρόσφατη κριτική τα θέλει ως διαστρέβλωση του αντιπολεμικού πνεύματος του έργου από τον παραγωγό. Όμως ο ίδιος ο Κανελλόπουλος, ουδέποτε ανέφερε κάτι τέτοιο. Τα δε επίκαιρα ταιριάζουν στα λεγόμενα των αφηγητών.
 Δίπλα δε στον ηρωισμό υπάρχει και η τραγικότητα του πολέμου. Έτσι όταν οι σειρήνες σημαίνουν πόλεμο, μία μητέρα φοβάται για τον γιο της που είναι στα σύνορα, αλλά όταν βλέπει τους φαντάρους να ξεκινούν για τον πόλεμο σαν να πηγαίνουν για διασκέδαση ο φόβος εξαφανίζεται. Επίσης υπάρχει η αφήγηση στρατιώτη: «Περπατάμε ώρες ατελείωτες πάνω στα χιόνια και τις λάσπες. Τα μάτια βαραίνουν από την αϋπνία. Η άγρια πείνα θολώνει το μυαλό μέσα στο φοβερό αγιάζι του αλβανικού χειμώνα». Αυτή έπεται της φράσης «σπιθαμή με σπιθαμή, κορφή με κορφή, ξανακάναμε Ελληνική την Βόρεια Ήπειρο» από την διήγηση ενός άλλου στρατιώτη.

Ηρωισμός και τραγωδία 

Το συναμφότερο υπάρχει και στην συμπεριφορά των στρατιωτών. Η συντροφικότητα ανάμεσα στους στρατιώτες συνυπάρχει με το κλέψιμο των άρβυλων του νεκρού λοχία για να αντιμετωπιστεί το κρύο. Η αυστηρότητα ενός ταγματάρχη προς ένα στρατιώτη συνάδει με το κλάμα του σαν μικρό παιδί, όταν αυτός ο στρατιώτης σκοτωθεί.

 Όσο αφορά την κινηματογράφηση του ίδιου του έργου έχουμε μία απέραντη γαλήνη του τοπίου στο πρώτο μέρος και υποβλητικά τοπία στο δεύτερο. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία δίνει ευκαιρία στον Κανελλόπουλο να παίξει με τα παιχνίδια φωτός και σκιάς, τονίζοντας έτσι ψυχολογικές αντιθέσεις ανάμεσα στους ήρωες και το φυσικό περιβάλλον και δίνοντας καλύτερα τον στοχασμό του για την πορεία της Ιστορίας. Όσο για τις ερμηνείες είναι φυσικές και απλές. Γιατί όμως είναι πατριωτική ταινία; Στο τελευταίο μέρος οι στρατιώτες θλίβονται γιατί ενώ κέρδιζαν τον πόλεμο, ξαφνικά είναι οι χαμένοι. Ο Στράτος δεν αντέχει την οπισθοχώρηση και αυτοκτονεί. Υπάρχει πιο πατριωτική στάση από αυτήν; Αν η ταινία ήταν αντιπολεμική, δεν θα αυτοκτονούσε, αλλά σκεπτόμενος την Σοφία θα παρέμενε στην ζωή. Το ίδιο ισχύει και για την αντιπαράθεση της αρχής («Πόσο τον αγαπώ Θεέ μου!») και του τέλους («Καημένη Πατρίδα»), όπου ο Κανελλόπουλος δείχνει τι «καίει» τις γυναίκες και τι τους άνδρες. Σε αυτήν την αντιπαράθεση οι στρατιώτες δεν νοιάζονται για τα προσωπικά τους, όπως οι γυναίκες, αλλά για το γενικό δράμα που είναι η κατοχή της Πατρίδας. 
Καιρός να ανακαλύψουν οι Έλληνες πατριώτες μία πατριωτική ταινία μεγάλου βεληνεκούς και οι αριστεροί να σταματήσουν για μια ακόμα φορά την διαστρέβλωση. 

 Η ταινία προβάλλεται την Τρίτη 19 Νοεμβρίου στην Ταινιοθήκη 1 (Ιερά Οδός και Μεγάλου Αλεξάνδρου) στις 18:30.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Η "ΗΛΕΚΤΡΑ" ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟ "26ο ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΥΡΩΠΑΊΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟΥ"


Προβάλλεται το Σάββατο 16 Νοεμβρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στο πλαίσιο του 26 Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, που ξεκινάει αύριο, η κλασσική "Ηλέκτρα" (1962) του Μιχάλη Κακογιάνη.

 Η ταινία, μία από τις πιο διάσημες της "Φίνος Φιλμ", είναι κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης τραγωδίας του Ευρυπίδη . Πρωταγωνιστούν οι Ειρήνη Παππά στον ομώνυμο ρόλο που την έκανε διάσημη, ο Γιάννης Φέρτης στον ρόλο του Ορέστη, η Αλέκα Κατσέλη στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας και ο Μάνος Κατράκης στον ρόλο του παιδαγωγού. Την μουσική έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης χρησιμοποιώντας παραδοσιακά όργανα’. Σύνοψη Ο Αγαμέμνων επιστρέφει θριαμβευτής από τον πόλεμο της Τροίας, αλλά δολοφονείται από την άπιστη και δόλια γυναίκα του, Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της, Αίγισθο. Ο γιος του, Ορέστης, φυγαδεύεται από τον παιδαγωγό του, αλλά η κόρη του, Ηλέκτρα, παραμένει στις Μυκήνες και βλέπει τον Αίγισθο να παντρεύεται τη μητέρα της. Με τον καιρό φουντώνει μέσα της το μίσος και ζητά εκδίκηση. Όταν επιστρέφει ο αδελφός της, Ορέστης, σχεδιάζουν μαζί τη δολοφονία του Αίγισθου, και αφού ο Ορέστης τον σκοτώσει, η Ηλέκτρα του υπενθυμίζει ότι πρέπει να τιμωρηθεί και η μητέρα τους. 

Η “Ηλέκτρα” του Μιχάλη Κακογιάννη, έχει χαρακτηριστεί ως η πιο άρτια και υποδειγματική μεταφορά αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στον κινηματογράφο. Υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας την ίδια χρονιά, ενώ κέρδισε το βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς στο Φεστιβάλ των Καννών. Συνολικά κέρδισε περισσότερες από 24 τιμητικές διακρίσεις και βραβεία. Οι κριτικές της ταινίας υπήρξαν ενθουσιώδεις και με θετικά σχόλια αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο έργο του Κακογιάννη οι «New York Times», που θεωρούν την «Ηλέκτρα» «εκθαμβωτική εκμετάλλευση του κινηματογραφικού μέσου που μετουσιώνει το χρυσάφι της προφορικής ποίησης σε μια άλλη μορφή τέχνης». Για τη «Le Monde» το συνολικό έργο «ήταν ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, μια ταινία συγκλονιστική, που βγάζει από τον καθένα μας ό,τι καλύτερο έχει μέσα του» 

 * Η ταινία προβάλλεται το Σάββατο 16 Νοεμβρίου στις 22:15 στην Ταινιοθήκη 2 (Ιερά Οδός 46 & μ. Αλεξάνδρου) και με γαλλικούς υπότιτλους

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΑΝ ΧΘΕΣ H ΠΡΙΓΚΗΠΙΣΣΑ ΓΚΡΕΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΚΟ


Η Πριγκήπισσα Γκρέης γεννήθηκε ως Γκρέης Πατρίτσια Κέλλυ στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Στα 6 χρόνια που διήρκεσε η καριέρα της στο Χόλλυγουντ γύρισε μόνο 11 ταινίες αλλά το όνομα της έγινε ταυτόσημο με την αρισοτκρατική χάρη και το σικα΄το ντύσιμο. Έγινε διάσημη στο πλευρό του Γκάρυ Κούπερ στην ταινία "Το τραίνο θα σφυρίξει τρείς φορές" του Φρεντ Τσίνερμαν και κέρδισε Όσκαρ για την "Χωριατοπούλα" του Τζώρτζ Σήτον. Έχει συνεργασθεί τρείς φορές με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ στον "Σιωπηλό Μάρτυρα (1954)', το "Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως" (1956) και το "Κυνήγι του Κλέφτη" (1955) Η τελευταία της ταινία ήταν η "Υψηλή Κοινωνία" του 1956 όπου ο Μπίγκ Κρόσμπυ και ο Φρανκ Σινάτρα ανταγωνιζόταν για την καρδιά της. 

Το1955 στην διάρκεια του Φεστιβάλ Καννών έκανε μια φωτογράφηση για λογαριασμό του διάσημου περιοδικού "Παρίς Μάτς" που έγινε στα ανάκτορα του Μονακό. Εκεί ήταν που γνωρίσθηκε με την Αυτού Γαλήνια Υψηλότητα Πρίγκηπα Ρενιέ τον Γ!, ο οποιός ανήκει στον Βσιλικό Οίκο των Γκαριμάλντι που κυβερνά το Μονακό από την εποχή του Μεσαίωνα. Παντρεύτηκαν στις 18 Απριλίου 1956 και γέννησε τρία παιδιά: την Καρολίνα, Πριγκήπισσα του Ανόβερου, τον Κλήρονομικό Πρίγκηπα Αλβέρτο και την Στεφανί, Πριγκήπισσα του Μονακό. Με τον γάμο της παράτησε την καρριέρα της ως ηθοποιός και απαγορεύτηκε η προβολή των ταινιών της. Για να μην στερηθεί ενδιαφερόντων ίδρυσε το Ίδρυμα Τεχνών "Πριγκήπισσα Γκρέης" και έγινε μέντορας των Τεχνών στο πριγκηπάτο του Μονακό.  Υπήρξε διευθύντρια του Ερυθρού Σταυρού της χώρας της και λόγω των δεσμών της με το Χόλλυγουντ μπορούσε να φέρνει μεγάλα ονόματα, όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Κάρυ Γκράντ στο ετήσιο χορό του ιδρύματος για τα ορφανά. Επίσης υπήρξε επίσημο μέλος του οργανισμού "Λα Λάτσε" (Το Γάλα) που προωθούσε τον θηλασμό του μητρικού γάλατος. 

 Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1982, ενώ επέστρεφε οδικώς μαζί με τη μικρή της κόρη της Στεφανί, από το εξοχικό τους στην επαρχία, η πριγκίπισσα Γκρέις είχε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που την έκανε να χάσει τις αισθήσεις της και να ρίξει το αυτοκίνητο στο γκρεμό. Το σώμα της ανασύρθηκε από το αυτοκίνητο αλλά είχε υποστεί πολλαπλά κατάγματα κι είχε πέσει σε κώμα. Μεταφέθηκε στο νοσοκομείο του Μονακό όπου της διαγνώστηκε σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Η οικογένεια της αποσυνέδεσε το μηχανισμό που την κρατούσε στη ζωή. Η κόρη της Στεφανί είχε υποστεί σοβαρό κάταγμα στην αυχενική μοίρα και αναγκάστηκε να φορέσει κολάρο . 

Η κηδεία της έγινε στις 18 Σεπτεμβρίου στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στο Μονακό. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους στην κηδεία της ήταν οι πρώην συμπρωταγωνιστές της Τζέιμς Στιούαρτ και Κάρι Γκραντ. Ενώ την κηδεία της παρακολούθησαν από την τηλεόραση 100 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως. Ο πρίγκηπας Ρενιέ που δεν ξαναπαντρεύτηκε κηδεύτηκε στο πλευρό της μετά το θάνατό του το 2005.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΝΗΛ ΓΙΑΝΓΚ ΓΙΝΕΤΑΙ 68: Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΡΟΚΕΡ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΔΕΞΙΟΣ


Ο Νηλ Γιανγκ ανανέωσε τις λευκές παραδοσιακές μουσικές της Αμερικής φολκ και κάντρυ και υπήρξε από τους μουσικούς "προφήτες" του grunge ήδη από το 1969. Στην δεκαετία του 80 ψήφισε Ρέηγκαν και στήριζε τον Μπούς. 

Στο κάντρυ άλμπουμ του Old Ways εξύμνησε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής θεωρώντας ότι "ο ροκ τρόπος ζωής δεν σε αφήνει να γεράσεις με αξιοπρέπεια" Τo τραγούδι του Rockin in the Free World έγινε ύμνος των συντηρητικών για την πτώση του κομμουνισμού αλλά και το Ισλάμ. ¨ομως συνέχισε να κάνει γνωστό στον κόσμο την ιστορία του Τείχους του Κομμουνισμού. ΄ Το 1985 μαζί με τον Γουίλλυ Νέλσον και τον Τζων Κούγκαρ Μέλλενκαμπ συνίδρυσε και συνοργάνωσε την σειρά φιλανθρωπικών κονσέρτων Farm Aid . Σκοπος του "Φαρμ Αίηντ" ήταν να να μην χάσουν οι Αμερικανοί αγρότες τις φάρμες από δάνεια στις τράπεζες και το 1997 βοήθησε να περάσει σχετικός αμερικάνικος νόμος υπέρ των αγροτών. Έκτοτε οργανώνει και παίζει στο Farm Aid για να στηριχθούν οι μικρομεσαίες φάρμες ενάντια στους κολοσσούς τύπου Μοσάντο και να υπάρχει καλό φαγητό γαι όλους από αυτές. 

 Το 2001 με το Let's Roll εξύμνησε τους ηρωϊκούς ταξιδιώτες της τρίτης πτήσης της 11ης Σεπτεμβρίου που επιτέθηκαν σε αυτούς που τους κρατούσαν όμηρους. Σόκαρε τους αριστερούς/χίπις οπαδούς του όταν υπερασπίσθηκε τα μέτρα του Μπούς ενάντια στη τρομοκρατία θεωρώντας τα αναγκαίο και προσωρινό συμβιβασμό για όσους πιστεύουν σε συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Παίζει φιλανθρωπικές συναυλίες για άτομα με δυσλεξία και ΑΜΕΑ , καθότι ο ίδιος έπασχε από την πρώτη και από άνοια. Πολιτικά συνεχίζει να είναι ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και τους συντηρητικούς του Δημοκρατικού Κόμματος.

ENA TΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 13:00 Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΑ ΟΡΘΑ ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ "ΑΔΑΜΑΣΤΟΣ: ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΦΟΙΝΙΚΑ"

ΑΝΡΙ ΝΤΕ ΒΕΡΓΙΕ, ΚΟΜΗΣ ΤΟΥ ΡΟΣΖΑΚΕΛΕΝ, ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΑΝΔΕΑΣ


"Αν προχωρήσω ακολουθήστε με, αν υποχωρήσω σκοτώστε με, αν πεθάνω εκδικηθείτε με

 Από όλους τους στρατηγούς της Μοναρχικής και Καθολικής Μεγάλης Στρατιάς της Εξέγερσης της Βανδέας (1793-1796), ο Ανρί Κόμης του Ροσζακελέν (εδώ σε πίνακα του Γκερίν με το Σύμβολο της Ιερής Καρδιάς του Ιησού στο πέτο του) ξεχώριζε για την αριστοκρατική του καταγωγή, την νεανική του ομορφιά, τον ζήλο του και την εξαιρετική του τόλμη. Εύκολα θα γινόταν λοιπόν η μεγάλη διασημότητα του κινήματος αγροτών και αριστοκρατών που αντιστεκόταν στον αντικληρικαλισμό και πρωτομπολσεβικισμό της Γαλλικής Επαναστάσεως. Γεννημένος στις 30 Αυγούστου 1772 κοντά στο Σατώ ντε Ντυμπελιέ κοντά στο Σατιλιόν, ο Ροσζακελέν έγινε διάσημος όταν στις 10 Αυγούστου 1792 υπερασπίσθηκε ως αξιωματικός της Συνταγματικής Φρουράς του Βασιλέα Λουδοβίκου ΙΣΤ! το Παλάτι της Τυλεριέ από τον επαναστατικό όχλο. 

Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, προσπάθησε να αποφύγει την γενική επιστράτευση, ένα κόλπο των Ιακωβίνων για να παρουσιάσουν "το Έθνος στα όπλα" Κατέφυγε λοιπόν στα κτήματα του ξεδέλφου του Μαρκήσιου Λουί Μαρί Ζοσέφ Μασκύρ στο Πουατού για να ενωθεί με τις μοναρχικές δυνάμεις. Σύντομα τα δύο ξαδέλφια βρέθηκαν να πολεμούν με τον στρατό του Μωρίς ντε Ελμπέ και του Μαρκησίου του Μονσάμπ. Εκεί ο Ανρί, Κόμης του Ροσζακελέν έδειξε μεγάλη επιδεξιότητα και γενναιότητα στην μάχη εμπνεόντας τους υπόλοιπους. Αυτές του οι ικανότητες μαζί με το γεγονός ότι ήταν γεννημένος ηγέτης, νέος και όμορφος έκανε τους στρατιώτες να τον ακολουθούν παντού. Τότε ήταν που έδωσε την διάσημη διαταγή στους στρατιώτες του: "Αν προχωρήσω ακολουθήστε με, αν υποχωρήσω σκοτώστε με, αν πεθάνω εκδικηθείτε με" Μόνο με λίγες χιλιάδες χωρικούς υπό τις διαταγές του, ο Ροσζακελαίν κατα΄φερε την πρώτη μεγάλη του νίκη επί του Γαλλικού Επαναστατικού Στρατού στις 13 Απριλίου 1793. Από εκί και πέρα 3 Μαϊου επέτυχε νίκη στην Μπρεσουίρ, στις 25 Μαϊου στην Φονταινέ λε Κόμτ και στις 9 Ιουνίου στην Σωμύρ. Ήταν τότε που η Επαναστατική Συνέλευση διέταξε την γενοκτονία των εξεγερμένων της Βανδέας. 

Ο Κόμης του Ροσζακελέν δεν ποτοήθηκε και ενέπνευσε τον Στρατό της Βανδέας να πολεμήσει την στιγμή που ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν όλα και να πάνε να καλλιεργήσουν τα κτήματα τους. Οδήγησε τον στρατό του σε νίκη στο Σατοναί τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Όμως χρειάσθηκε να υποχωρήσει στον ποταμό Λείγηρα μετά την΄συντριπτική ήττα στην Σολέ στις 17 Οκτωβρίου 1793. Παρόλη την ήττα, στις 20 Οκτωβρίου ο Ροσζακελέν θα ανακηρυσσόταν αρχιστράτηγος της Καθολικής και Μοναρχικής Μεγάλης Στρατιάς αντικαθιστώντας τον Ελμπέ που είχε στραυματιστεί σοβαρά στην Μάχη της Σολέ. Γρήγορα απέδειξε τις στρατηγικές του ικανότητες. Επιτέθηκε ενάντια στην Γκραβίλ και κατέλαβε την Αβράνς στις 12 Νοεμβρίου.

 Όμως στις 14 Νοεμβρίου νικήθηκε στην Γκανβίλ και αναγκάσθηκε να υποχωρήσει στην Αβράνς για να ξαναδιαβεί τον Λείγηρα. Κυνηγημένος από τις υπεράριθμες δυνάμεις των Φρανσουά Σεβερίν Μαρσώ, Ζαν Μπαπτίστ Κλεμπέ και Ζοσέφ Βέστερμαν ο στρατός του κατασφάχθηκε στο Μάν στις 12 Δεκεμβρίου και στο Σαβεναί στις 23 Δεκεμβρίου. Παρόλα αυτά ο ίδιος ο Ανρί ντε Ροσζακελαίν κατάφερε να γλυτώσει και συνέχισε πετυχημένο αντάρτικο ενάντια στις Επαναστατικές Δυνάμεις μέχρι που σκοτώθηκε στην Νουαλιέ στις 28 Ιανουαρίου 1794. 

 Σήμερα ο Ανρί Κόμης του Ροσζακελαίν θεωρείται το πρότυπο του ρομαντικού μοναρχικού, του ηρωικού ηγέτη και για την διάσημη διαταγή του που ακομα συγκλονίζει και εμπνέει: "Αν προχωρήσω ακολουθήστε με, αν υποχωρήσω εκτελέστε με, αν πεθάνω εκδικηθείτε με"

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Δείτε το τρέηλερ του σέκουελ του "300" την "Άνοδο της Αυτοκρατορίας" για την Ναυμαχία της Σαλαμίνας και του Αρτεμισίου

Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΗΡΩΊΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

"Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Ο Αδάμαστος" του Θάνου Κρεμίτση, μία από τις δημοφιλέστερες ταινίες των τελευταίων "Νύκτων Πρεμιέρας" (δύο sold out προβολές), βγαίνει αυτήν την Πέμπτη αποκλειστικά στο "Ιντεάλ" (Πανεπιστημίου 46) από την Filmboy Pictures. H ταινία έχει ήδη αποσπάσει βραβείο "Σκηνικών και Κοστουμιών", ενώ προτάθηκε και για βραβείο "Διεύθυνσης Φωτογραφίας" στο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρου 2013. 

Η ταινία έχει γυρισθεί από την ομάδα Underworld και βασίζεται στο ομώνυμο κόμικ του Γιάννη Ρουμπούλια, το οποίο έχει κερδίσει πολλά βραβεία Comicdom. Kρατά δε ο ίδιος τον βασικό ρόλο στην ταινία. Η ιστορία της ταινίας λαμβάνει χώρα 200 χρόνια μετά από το τέλος του κόμικ, στις χώρες του Βορρά και συγκεκριμένα στη Νοσβαλδία, την οποία πλέον διαφεντεύει η Αυτοκρατορία του Δρακοφοίνικα, η οποία έχει κατακτήσει μεγάλο μέρος του Κόσμου του Έλεμπρος.

 Ο «Αδάμαστος» εξιστορεί την ιστορία ενός σκληρού πολεμιστή από τις περιοχές του Βορρά, του Ντράγκαρ (Γιάννης Ρουμπούλιας), ο οποίος είναι σκλάβος ενός ιδιοκτήτη μονομάχων, του Φλάβιου (Γιώργος Μπούγος), και λαμβάνει μέρος σε βρώμικες μονομαχίες για χρήμα και δόξα. Η μοίρα φέρνει τον Ντράγκαρ κοντά στον τόπο του για μια ακόμη φορά, καθώς ο Φλάβιος τον οδηγεί μαζί με άλλους μονομάχους στην Έπαυλη του στρατηγού Ακιλόνιου (Μελέτης Γεωργιάδης), προκειμένου να συμμετάσχει σε αγώνες που οργανώνονται προς τιμήν της κόρης του στρατηγού, της κακομαθημένης Βαλέρια (Κωνσταντίνα Γεωργαντά). Οι σκέψεις του Ντράγκαρ βρίσκονται πάντα πίσω στον τόπο του και στην γυναίκα του την Μπρέννα (Γεωργία Γιαννακούδη) που άφησε πίσω του 4 χρόνια πριν. Μια ευκαιρία παρουσιάζεται στον Ντράγκαρ και καταφέρνει να δραπετεύσει από την Έπαυλη, παίρνοντας μαζί του ως όμηρο την Βαλέρια, προκειμένου να εξασφαλίσει ασφαλές πέρασμα στον τόπο του. Εξοργισμένος από την απαγωγή της κόρης του, ο στρατηγός Ακιλόνιος, μαζί με τον γιο του Οκτάβιο (Κυριάκος Κορογιάννης) πληρώνει έναν μυστήριο κυνηγό επικηρυγμένων, τον Φάλκο (Θάνος Κερμίτσης), μαζί με την ομάδα των μισθοφόρων του, προκειμένου να βρουν τα ίχνη του Ντράγκαρ και της κόρης του.

Και έτσι ξεκινά το κυνήγι. Ο Ντράγκαρ θα κάνει τα πάντα για να γυρίσει πίσω στη γυναίκα του και δεν θα σκύψει το κεφάλι του σε κανέναν. Ο δρόμος του θα είναι στρωμένος με πολλούς κινδύνους και εκπλήξεις, όμως εκείνος είναι αδάμαστος. Έχοντας δει την πρεμιέρα των «Χρονικών του Δρακοφοίνικα» την περασμένη Κυριακή, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια για μια ηρωική ταινία στην Ελλάδα, παρόλο που κάποιοι στο κοινό ήρθαν εκεί για να το κανιβαλίσουν. Όποιος έχει διαβάσει Ρόμπερτ Χάουαρντ θα βρει σκηνές ισάξιες ενός Κόναν και θα ενθουσιαστεί με ένα κράμα πολεμικών σκηνών, μάχες με τέρατα και υπηρέτες χθόνιων θεοτήτων (που αποκτούν αποκρυφιστική χροιά). Τα γυρίσματα έγιναν στην Πάρνηθα, την ορεινή Κορινθία και την Βοιωτία και αν μένεις εκεί κοντά, σε κάνει να απορείς πως δεν κατάφερες να τα δεις με αυτό το μάτι.

 Ένα ταμπού για επική ταινία στην χώρα του «Κυνόδοντα» ξεπεράστηκε, και ένα πολύ καλό σάουντρακ θα μας εξιτάρει αν καταφέρει να βγει σε CD. Bέβαια δεν εχουμε να κάνουμε με ταινία επιπέδου «Τίγρης και Δράκος», «Κόναν ο Βάρβαρος» ή «Μονομάχος». Αυτά χρειάζονται εκατομμύρια για να γίνουν, ενώ οι διάλογοι χρειαζόταν λίγο περισσότερο δούλεμα. Όμως πιστεύω ότι μπορούμε να περηφανεύομασται για την γέννηση του σύγχρονου ηρωικού κινηματογράφου στην Ελλάδα.


Αδάμαστος - Indomitable official trailer από FilmBoy-gr

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΤΡΕΗΛΕΡ ΤΟΥ "ΧΟΜΠΙΤ: Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΙΣΤΗ" ΤΟΥ ΠΗΤΕΡ ΤΖΑΚΣΟΝ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Μάικλ Κόλλινς: το «Γελαστό Παιδί» ήταν Εθνικιστής

«Ήταν πρωί του Αυγούστου, κοντά στην ροδαυγή βγήκα να πάρω αέρα, στην ποτισμένη γη. Βλέπω μία κόρη κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί Σπάσε καρδιά μου εχάθη, το γελαστό παιδί».

 Κλείνουν φέτος στις 16 Οκτωβρίου, 120 χρόνια από την γέννηση του Μάικλ Κόλλινς, του στρατιωτικού ηγέτη του IRA στην διάρκεια του Αγώνα για την Ιρλανδική Ανεξαρτησία (1919-1921) και εθνικιστή βουλευτή του Σιν Φέιν. Υπήρξε ο άνθρωπος που γονάτισε μια Αυτοκρατορία και δημιούργησε την Ιρλανδία ως κράτος. Πόσοι όμως ξέρουν ότι είναι και ο πραγματικός ήρωας του «Γελαστού Παιδιού» του Θεοδωράκη, που για χρόνια η Αριστερά το πάσαρε ως «αντιφασιστικό» τραγούδι; 

Από την Εξέγερση του Πάσχα στον Απελευθερωτικό Αγώνα 

Γεννημένος στις 16 Οκτωβρίου 1890, στην κομητεία του Κορκ, ο Μάικλ Κόλλινς εμπνεόταν από παιδί από το πνεύμα του Εθνικισμού. Σε ηλικία 20 ετών, στην διάρκεια της διαμονής του στο Λονδίνο, θα γίνει μέλος της «Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητος» (IRB), μιας μυστικής οργάνωσης που όρκιζε τα μέλη της στην απελευθέρωση της Ιρλανδίας και ήταν υπεύθυνη για τις σημαντικότερες εξεγέρσεις του 19ου αιώνα. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στην Ιρλανδία ο Εθνικισμός μπορεί να σημαίνει τον απλό πατριωτισμό και μπορεί να υποστηρίζει αυτονομία από την Βρετανία, αλλά όχι πλήρη ανεξαρτησία ή την αποσκίρτηση με κοινοβουλευτικές μεθόδους. Από την άλλη, ο Ρεπουμπλικανισμός σημαίνει το κίνημα για την πλήρη απελευθέρωση της Ιρλανδίας σε συνδυασμό με ένοπλη βία και δημοκρατικό πολίτευμα. Ο Εθνικισμός είναι συνδεδεμένος με τον Καθολικισμό, ο Ρεπουμπλικανισμός είναι περισσότερο κοσμικός. Ήταν ως οργανωτής της IRB, που ο Κόλλινς πήρε μέρος στην Εξέγερση του Πάσχα του 1916, πολεμώντας δίπλα στον Πάτρικ Πηρς στην κατάληψη του Ταχυδρομείου του Δουβλίνου. Θα αναδεικνυόταν επίσης σε μεγάλο ταλέντο τόσο στην οργάνωση επιχειρήσεων, όσο στην χρηματοδότηση της εξέγερσης. Η Εξέγερση του 1916 θα αποτύχαινε τραγικά. Θα άναβε όμως το φυτίλι για τον Απελευθερωτικό Αγώνα, τρία χρόνια αργότερα. Ο Κόλλινς αρχικά καταδικάσθηκε σε θάνατο. Όμως για να μην δημιουργηθεί συμπάθεια στο πρόσωπο του, εξέτισε μόνο ένα χρόνο φυλάκισης σε φυλακή ασφαλείας. Όταν απελευθερώθηκε, ορίσθηκε διοικητικό μέλος του Σιν Φέιν και διοικητής οργάνωσης των «Ιρλανδών Εθελοντών». Αρχηγός και των δύο, υπήρξε ο εκ των ηγετών της Εξέγερσης του Πάσχα, Ήμον ντε Βαλέρα. Στις εκλογές του 1918, ο Κολλινς εκλέγεται βουλευτής του Κορκ. Όμως μαζί με τους υπόλοιπους βουλευτές του Σιν Φέιν αρνείται να λάβει θέση στην Βουλή του Γουέστμινιστερ. Έτσι το 1919, θα ιδρυθεί η Ντάιλ Έιρεααν, το πρώτο Ιρλανδικό Κοινοβούλιο, με πρόεδρο τον Ντε Βαλέρα. Άπαντες οι βουλευτές συλλαμβάνονται, παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις του Κόλλινς, που είχε κατασκόπους παντού και γλύτωσε. Τον Απρίλη του 1919, ο Κόλλινς οργανώνει την απελευθέρωση του Ήμον ντε Βαλέρα, του Άρθουρ Γκρίφιθ και των άλλων βουλευτών. Από εκεί και πέρα, η πολιτική του καριέρα εκτινάζεται στα ύψη. Το καλοκαίρι του 1919, αναλαμβάνει Πρόεδρος της IRB και τον Σεπτέμβριο, Διευθυντής Πληροφοριών του IRA (σωστή απόδοση: Ιρλανδικός Ρεπουμπλικανικός Στρατός), όπως ονομάζονταν πλέον οι «Ιρλανδοί Εθελοντές».

 Ο Μάικλ Κόλλινς και ο Αγώνα της Ανεξαρτησίας

 Στις 21 Ιανουαρίου 1919, με αφορμή την δολοφονία αστυνομικών από μια ομάδα του IRA, ξεκινά ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας. Η βρετανική κυβέρνηση επιβάλει στρατιωτικό νόμο στο νησί και στέλνει τους παραστρατιωτικούς των «Black and Tans». O Μάικλ Κόλλινς απαντά με την ίδρυση των περίφημων «flying columns», ομάδων αντάρτικου, που κτυπούσαν γρήγορα και εξαφανιζόταν. Οι ομάδες αυτές βασιζόταν στην καθοδήγηση τοπικών ηγετών και την ανάπτυξη στρατηγικής από τον ίδιο τον Κόλλινς η τον Ρίτσαρντ Μουλκάχυ. Η καλή γνώση της επαρχίας και η στενή σχέση με τον λαό της, θα αντιστάθμιζε την έλλειψη εφοδίων. Αυτή η τακτική ανέδειξε τον Μάικλ Κόλλινς ως έναν από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του ανταρτοπόλεμου, που αργότερα αντιγράφηκε από την ΕΟΚΑ. Επιπλέον ανακηρύχτηκε Διευθυντής Οικονομικών της Ιρλανδικής Κυβέρνησης, που θα προσπαθούσε να πάρει εθνικό δάνειο από ξένες κυβερνήσεις. Επίσης θα αντικαθιστούσε επάξια τον Πρωθυπουργό ντε Βαλέρα, όσο αυτός έλειπε στην Αμερική. Όμως όταν αρχίσει να εισάγει κρυφά όπλα στην Ιρλανδία, θα γίνει ο Νο1 δημόσιος κίνδυνος για την Βρετανική κυβέρνηση, που θα τον επικηρύξει για 10.000 λίρες της εποχής (360.000 σημερινά ευρώ).

 Η Συνθήκη της Ανεξαρτησίας και ο Ιρλανδικός Εμφύλιος 

Τον Ιούλιο του 1921, ο Κόλλινς θα ανάγκαζε την Αγγλία να υπογράψει συνθήκη ειρήνης. Θα γινόταν επίσης «ο άνθρωπος που δημιούργησε την Ιρλανδία», χάρις στην αγγλο-ιρλανδική Συνθήκη (Δεκέμβριος 1922) που υπέγραψε μαζί με τον Άρθουρ Γκρίφιθ. Σύμφωνα με αυτήν, το Ελεύθερο Κράτος της Ιρλανδίας αποκτούσε δικιά του κυβέρνηση με καθεστώς κτήσης, όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία. Η Βόρειος Ιρλανδία παρέμενε τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Ιρλανδική Κυβέρνηση θα ορκιζόταν στο Ιρλανδικό Κράτος. Υπήρχε τέλος ένας δευτερεύον όρκος πίστης στον Βασιλέα, ως μέρος όμως της Συνθήκης και όχι με καθολική ισχύ. Οι Άγγλοι απειλούσαν νέο πόλεμο, αν δεν γινόταν δεκτοί οι όροι. Ο Κόλλινς υπέγραψε διστακτικά, αλλά δεν θεωρούσε την συνθήκη τελική. Βγαίνοντας από την αίθουσα συνεδριάσεων, θα δήλωνε προφητικά: «Με αυτήν την συνθήκη, υπέγραψα την θανατική μου καταδίκη». Πράγματι, ο Βαλέρα εξοργισμένος παραιτείται και ο Κόλλινς αναλαμβάνει πρόεδρος της μεταβατικής Προσωρινής Κυβέρνησης. Ο IRA χωρίζεται σε οπαδούς και αντιπάλους της Συνθήκης. Από τους πρώτους θα δημιουργηθεί ο Εθνικός Στρατός, από τους δεύτερους οι Άτακτοι του Ήμον Ντε Βαλέρα. Οι τελευταίοι δεν θα αποδεχόταν το αποτέλεσμα των εκλογών-δημοψηφίσματος για την Συνθήκη και στις 6 Ιουλίου 1922, καταλαμβάνουν τα Ειρηνοδικεία του Δουβλίνου. Ένας δεκάμηνος εμφύλιος ξεκινά και ο Κόλλινς αναλαμβάνει αρχηγός Στρατού. Θα κάνει τα πάντα για να μην χυθεί αδελφικό αίμα, αλλά στις 22 Αυγούστου1922, πέφτει νεκρός σε μια ενέδρα στο Κορκ.

 Ο Κόλλινς, ο Μίκης και το «Γελαστό Παιδί» 

Τo 1957, ο Ιρλανδός επαναστάτης και θεατρικός συγγραφέας, Μπρένταν Μπέαν (1923-1964) γράφει το έργο «Ένας Όμηρος». Σε αυτό ο IRA συλλαμβάνει ένα Εγγλέζο στρατιώτη για να τον ανταλλάξει με κρατουμένους συναγωνιστές. Αν και ο Μπέαν είχε γράψει τραγούδια για το έργο, η ελληνική παράσταση του 1961, είχε μουσική Μίκη Θεοδωράκη με στίχους του Μπέαν, μεταφρασμένους από τον Βασίλη Ρώτα. Στο έργο έπαιζε και τραγουδούσε η Ντόρα Γιαννακοπούλου. Στο έργο κάποιος μιλάει για τον Μάικλ Κόλλινς, που υπέγραψε την «αναθεματισμένη συνθήκη στο Λονδίνο» και τον ντουφέκισαν (οι αληθινοί ρεπουμπλικάνοι). Όμως συμπληρώνει: «Ήταν στρατιώτης μια φορά και πολέμησε καλά για την παλιά υπόθεση (σ.σ. την Ανεξαρτησία) συνέχεια πέντε χρόνια ολάκερα. Τον έλεγαν το γελαστό παιδί. Θα τραγουδήσουμε το τραγούδι μου για αυτόν». Ιδού και οι αρχικοί στίχοι: «Ανάθεμα την ώρα, κατάρα την στιγμή, σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί». «Γελαστό μου παιδί» ήταν το παρατσούκλι που έδωσε στον Κόλλινς, η μητέρα του Μπέαν, στενή φίλη του Ιρλανδού ηγέτη. Και αυτό επειδή την είχε βοηθήσει όταν ο άνδρας της πήγε φυλακή για συμμετοχή στον IRA. Την επόμενη χρονιά, στην θεατρική παράσταση «Μαγική Πόλη», οι στίχοι μεταλλάχθηκαν σε «σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί». Στις δε συναυλίες της Μεταπολίτευσης, σε «σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί». Αυτό όμως δεν συνάδει με τους στίχους «Μόνο να ‘ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι / και μόνον από βόλι Εγγλέζου να ‘χε πάει / κι από απεργία πείνας μέσα στην φυλακή / θα ‘ταν τιμή μου που έχασα το γελαστό παιδί». Υπ’ όψιν οι πρωτότυποι στίχοι του «The Laughing Boy» αντί για «αρχηγό», μιλούσαν για τον Πάτρικ Πηρς και την ανατίναξη του Ταχυδρομείου. Μετά από όλα αυτά, δεν μένει αμφιβολία για το ποιος είναι το αληθινό «Γελαστό Παιδί». Νομίζουμε λοιπόν ότι είναι καιρός να σταματήσει η αριστερή παραχάραξη και καπηλεία.